Kazimierz Lepszy (ur. 11 czerwca 1904 w Krakowie, zm. 30 maja 1964 tamże) – historyk polski, profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności, redaktor naczelny Polskiego Słownika Biograficznego, bezpartyjny poseł na Sejm PRL III kadencji. Był synem Leonarda (historyka sztuki złotniczej) i Zofii z Muczkowskich, bratankiem Edwarda (malarza, twórcy witraży i obrazów w kościołach Krakowa i Lwowa). Uczęszczał do IV Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza w Krakowie (do 1922), od 1916 działał w harcerstwie. W latach 1922–1927 studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, m.in. u Władysława Konopczyńskiego, Stanisława Kota, Ludwika Piotrowicza i Wacława Sobieskiego; był prezesem Koła Historyków Studentów na uczelni (1925-1927). Należał do Korporacji Akademickiej „Lauda” w Krakowie. W 1928 obronił na UJ pracę doktorską Walka stronnictw w pierwszych latach panowania Zygmunta III. W latach 1927–1930 był asystentem w Bibliotece Jagiellońskiej, następnie bibliotekarzem w Bibliotece Czartoryskich w Krakowie. W 1939 habilitował się na UJ na podstawie pracy Rzeczpospolita Polska w dobie sejmu inkwizycyjnego 1589-92 i został docentem w Katedrze Historii Polski Nowożytnej i Najnowszej. Był w gronie pracowników UJ aresztowanych w ramach Sonderaktion Krakau; więziony w Krakowie, Wrocławiu i obozach koncentracyjnych Sachsenhausen i Dachau, został zwolniony w styczniu 1941. Uczestniczył w tajnym nauczaniu uniwersyteckim. Powrócił do pracy na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1945; pozostał docentem w Katedrze Historii Polski Nowożytnej i Najnowszej, w 1954 został profesorem nadzwyczajnym, w 1959 profesorem zwyczajnym. Pełnił funkcje dziekana Wydziału Historycznego (1952/1953), dwukrotnie prorektora (1953-1956, 1960-1962), rektora (od 1962). Od 1957 kierował Katedrą Historii Polski XVI-XVIII Wieku. Jako rektor nawiązał liczne kontakty z uczelniami zagranicznymi, przyczynił się do powstania filii uniwersytetu w Katowicach (1963), przewodniczył Komitetowi Jubileuszowemu 600-lecia uczelni. Wykładał dzieje reformacji i kontrreformacji, historię Pomorza Zachodniego, dzieje Wiosny Ludów na ziemiach polskich, stosunki polsko-szwedzkie; historię nowożytną Polski wykładał również w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach (1946-1952, kierując Katedrą Historii Polski). Był ponadto związany z Instytutem Bałtyckim w Gdańsku (1946-1950) i Instytutem Historii PAN (od 1953 kierownik Zakładu Dokumentacji, od 1962 pod nazwą Zakład Dokumentacji i Informacji Naukowej). W 1951 został powołany na członka-korespondenta Polskiej Akademii Umiejętności, w latach 1948–1952 był sekretarzem Komisji Historycznej PAU. Od 1950 był również członkiem Komisji Historycznej Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, a od 1963 przewodniczył Komisji Historycznej Oddziału PAN w Krakowie. Należał do Polskiego Towarzystwa Historycznego (od 1947 członek Zarządu, od 1951 wiceprezes), Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, Komisji Historii Morskiej w Paryżu (wiceprezydent). Po wojnie współpracował z Radą Miejską Krakowa przy opracowaniu nowych nazw ulic. W 1953 organizował wystawę polskiego Odrodzenia w Muzeum Narodowym w Warszawie.