Ameryka Łacińska, Iberoameryka – termin obejmujący 20 krajów i 9 autonomii Ameryki Południowej i Ameryki Środkowej, w których mówi się językami romańskimi, tj. po hiszpańsku, portugalsku lub francusku. Termin po raz pierwszy pojawił się w 1856 r. w pismach kolumbijskiego pisarza i publicysty, żyjącego i tworzącego na emigracji w Paryżu Jose Marii Torresa Caicedo. Niemal równocześnie zaczął używać takiej nazwy pisarz chilijski Francisco Bilbao. Powstanie Ameryki Łacińskiej jako obszaru kulturowego ściśle związane było z początkiem epoki Wielkich odkryć geograficznych zainicjowanych przez słynne wyprawy Krzysztofa Kolumba. Odkrycie i podbój olbrzymich obszarów obu Ameryk przez Hiszpanów (Ameryka Środkowa oraz większość Ameryki Południowej) i Portugalczyków (Brazylia) spowodowało powstanie zupełnie nowej rzeczywistości społecznej i politycznej w Nowym Świecie. Nastąpiło szybkie załamanie się imperiów Azteków (1519-1524) i Inków (1532-1535) oraz wyludnienie Ameryk, których indiańska ludność ginęła masowo, nieodporna na nieznane wcześniej w Amerykach choroby (głównie ospę czy tyfus). Tom I - 1977 r., 451 s. Tom II - 1979 r., 470 s. Tom III - 1983 r., 729 s. Łepkowski Tadeusz - student, a potem pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1969 r. był kierownikiem Zakładu Dziejów Ameryki, Azji i Afryki w Instytucie Historii PAN. W latach 1972–1974 redaktor naczelny „Acta Poloniae Historica”, a do 1985 r. „Estudios Latinoamericanos”. Autor ponad 320 publikacji z dziejów Polski i Ameryki Łacińskiej XVIII–XX w. oraz 16 książek o tej tematyce.