Dworzanki (1622) Jagodyńskiego to obszerny, liczący ponad dwieście utworów, zbiór epigramatów zadedykowanych Łukaszowi Opalińskiemu. Kolekcja nawiązuje do idei „księgi świata”, którą najpełniej realizowały w poezji renesansowej Fraszki Jana Kochanowskiego. Także tom Jagodyńskiego to panorama fragmentu znanej autorowi rzeczywistości, w której satyra łączy się z poważną refleksją, erotyk sąsiaduje z nagrobkiem, fraszka biesiadna z epigramatem panegirycznym. Cykl stanowi pokłosie obserwacji i doświadczeń zebranych podczas studiów wileńskich, gdyż większość wierszy, w których pojawiają się zwroty do konkretnych osób, dotyczy członków elity litewskiej. Na uwagę zasługuje też język artystyczny Dworzanek. Twórca w wielu epigramatach grał znaczeniami i brzmieniem słów, wykorzystując z wyraźnym upodobaniem homonimy, anagramaty czy paronomazje.