Przedmiotem tego naukowego opracowania jest substancja duchowa człowieka, nazwana duszą. W dziejach myśli ludzkiej termin ten był używany w wielu znaczeniach na opisanie różnych rzeczywistości, które z kolei były też określane innymi terminami. Autor zaprezentował najważniejsze rozumienia tego słowa, poglądy mówiące o substancji duchowej człowieka w sensie realnie istniejącej rzeczywistości, a także działanie substancji duchowej człowieka w doczesności i po jego śmierci.
Jako konkluzję sformułował trzy tezy. 1) Źródłem przekonania, że człowiek to nie tylko ciało, lecz również substancja duchowa nie jest starożytna filozofia, lecz Objawienie, zwłaszcza słowa i czyny Jezusa Chrystusa. Zmartwychwstanie Jezusa różni się od wskrzeszenia tym, że w Zmartwychwstaniu bierze udział Chrystus jako człowiek. Udział natury ludzkiej w ożywieniu ciała oznacza konieczność istnienia duszy. Martwe ciało nie może w tym dziele uczestniczyć, nie może ożywić siebie. Jeżeli w ożywieniu ciała ma uczestniczyć człowiek, to oprócz ciała musi istnieć w człowieku substancja duchowa; 2) dusza może istnieć bez ciała, tak przynajmniej wiele razy jest napisane w Katechizmie Kościoła Katolickiego; 3) dusza ludzka po śmierci człowieka istnieje bez ciała, a pomimo tego jest człowiekiem, jest osobą.