Józef Bieniasz (ur. 1892 w Podzwierzyńcu k. Łańcuta, zm. 1961 w Krakowie) – polski prozaik, autor sztuk scenicznych i baśni dla dzieci oraz powieści o przyrodzie przeznaczonych głównie dla młodego pokolenia. Eksternistycznie ukończył gimnazjum w Łańcucie (1916). Zmobilizowany do armii austriackiej, uczestniczył w I wojnie światowej. Po studiach odbytych na lwowskim Uniwersytecie Jana Kazimierza (1919-1925) podjął pracę dziennikarską i literacką. W latach 1930-39 pracownik wydziału kultury i sztuki Zarządu Miejskiego we Lwowie oraz współwydawca w oficynie Książnica Polska "Leopolia". W lipcu 1939 został wyróżniony przez Fundusz Kultury Narodowej im. Józefa Piłsudskiego przyznaniem stypendium za prace literackie. Podczas okupacji niemieckiej działał w ruchu oporu na Rzeszowszczyźnie. Po wojnie osiadł w Krakowie, gdzie w latach 1948-1951 pełnił funkcję kierownika literackiego w wydawnictwach. Debiutował utworami scenicznymi dla najmłodszych pisanymi dla teatrów amatorskich. Był autorem powieściowego cyklu autobiograficznego (1933), ukazującego drogę wiejskiego dziecka do zdobycia wykształcenia i awansu społecznego. Popularność w latach trzydziestych XX w. zyskał jednak przede wszystkim opowiadaniami i powieściami o przyrodzie i zwierzętach (z reguły osadzonymi w scenerii południowo-wschodnich zakątków kraju). Znajomość ich życia i otoczenia pozwalała mu na stwarzanie ciekawych i dramatycznych sytuacji bez sztucznego nadawania postaciom zwierząt cech ludzkich. Do ulubionych bohaterów jego przyrodniczych opowieści należały niedźwiedzie. W okresie powojennym również pisał bajki i baśnie dla dzieci, był też autorem powieści sportowej (Lawina idzie) oraz przygodowo-podróżniczej (Na szlaku Stanleya). W późniejszym czasie twórczość jego została przysłonięta powieściami Tytusa Karpowicza zajmującego się podobną tematyką puszczańsko-zwierzęcą.