Karol de Foucauld urodził się w Strasburgu w 1858 r. W wieku 6 lat został sierotą. W okresie dojrzewania stracił wiarę i pogrążył się w życiu pełnym nieładu. Jako 22 letni oficer wyjechał do Algierii, by 3 lata później porzucić wojsko i wyruszyć w podróż do Maroka. Wiara muzułanów obudziła w nim pytanie o istnienie Boga. Po powrocie do Francji poznaje księdza Henriego Huvelina, który będzie mu ojcem i przyjacielem. Mając lat 28 przeżywa nawrócenie. Odtąd pragnie oddać całe życie Bogu. W roku 1890 wstępuje do zakonu Trapistów, gdzie pozostaje przez 6 lat. Doświadczając silnego pragnienia życia pustelniczego otrzymuje zgodę na opuszczenie trapistów i kolejne 4 lata spędza jako pustelnik, pełniąc służbę przy klasztorze Klarysek w Nazarecie. Stopniowo odkrywa, że Nazaret  może być wszędzie, gdzie jest drugi człowiek. Wyświęcony na kapłana 1901 r. wyjeżdża na pustynię, gdzie znajduje swe miejsce wśród Tuaregów, mieszkańców południowej Sahary. Dzięki ciężkiej pracy i wytrwałej obecności staje się ich przyjacielem. W roku 1906 zostaje zabity w Hoggarze przez Senussów, ludność wrogą wobec Tuaregów.