„Doktor Władysław Biegański - Częstochowianin Stulecia - patron współczesnych lekarzy” Doktor  Władysław Biegański - wielki lekarz, naukowiec, filozof, etyk, pedagog i społecznik żył na przełomie XIX i XX wieku (1857-1917). Był to okres rozbiorów Polski, policyjnego terroru. Zaborcy gnębili wszelkie przejawy patriotyzmu i dążenia do postępu. Koniec życia doktora Biegańskiego przypadł w czasie I wojny światowej. W 1901 roku założył Towarzystwo Lekarskie Częstochowskie i został jego pierwszym prezesem. Założone przez dr Biegańskiego Towarzystwo działa do dzisiaj, zachowało swoją historyczną nazwę i jest obecnie oddziałem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego.      Dr Władysław Biegański na stałe osiedlił się w Częstochowie, gdzie pracował i tworzył dzieła, znaczące dla wielu medycznych specjalności,    pionierskie w zakresie metodologii wiedzy medycznej i logiki lekarskiej, tworzył podstawy współczesnej deontologii lekarskiej.     Analizując życie i osiągnięcia Doktora Władysława Biegańskiego należy zadać sobie pytanie dlaczego jego nazwisko przez lata było tak mało znane w Polsce i świecie? Odpowiedź na to pytanie jest jedna: urodził się w małym miasteczku księstwa poznańskiego, a resztę życia spędził w niewielkim, prowincjonalnym mieście Częstochowa - z dala od ośrodków naukowych i kulturalnych, w okresie rozbiorów Polski i w czasie I wojny światowej.      Czy, wobec tego, w takich warunkach mógł pracować i tworzyć nowoczesną medycynę, filozofię i logikę? Okazuje się, że tak            Biegański urodził się 28 kwietnia 1857 w małym miasteczku Grabów nad rzeką Prosną, w Księstwie Poznańskim. Wychowywał się w rodzinie wielodzietnej. Szkołę średnią ukończył w Piotrkowie Trybunalskim.     Od dziecka wykazywał niezwykłe zdolności intelektualne, miał fenomenalna pamięć, zainteresowania historią i filozofią. Duży wpływ na rozwój tych cech jego osobowości, niezwykły pęd do nauki miała matka i siostra - samouk, która uczyła młodsze rodzeństwo, a także wybitni nauczyciele gimnazjum męskiego w Piotrkowie Trybunalskim. W 1875 r. zapisał się na wydział lekarski Cesarskiego Uniwersytetu  Warszawskiego. Już w czasie studiów interesował się filozofią i uczęszczał na wykłady z tej dziedziny. W 1880 r. otrzymał dyplom lekarza. W rok później przyjął posadę lekarza ziemskiego we wsi  Kcynia w guberni kałuskiej w Rosji, gdzie pracował dwa lata.      W 1882 r. wyjeżdża do Berlina i Pragi czeskiej, aby uzupełnić wykształcenie i zapoznać się z postępami nauk medycznych. Uczęszcza na wykłady znanych profesorów Frerichsa, Henocha, Westphala, Virchofa. Studia w Berlinie obudziły w nim zamiłowanie do pracy naukowej. Rok później wraca do Królestwa Polskiego i osiedla się w Częstochowie, mieście wówczas zaniedbanym, prowincjonalnym, w którym nawet Jasna Góra była okupowana przez rosyjski garnizon.