Bitwa w dolinie Ia Đrăng (zwana też Bitwą o Ia Đrăng) – pierwsza bitwa lądowa w czasie wojny wietnamskiej, w której udział wzięły regularne wojska Ludowej Armii Wietnamu i US Army (wcześniej walki z partyzantką Wietkongu prowadzili żołnierze południowowietnamscy wspierani lotnictwem amerykańskim). Bitwa była sprawdzianem bojowym amerykańskiej 1. Dywizji Kawalerii (Powietrzno-Manewrowej). Po stronie Wietnamu Północnego po raz pierwszy na terenie Wietnamu Południowego od czasu bitwy pod Điện Biên Phủ działała jednostka szczebla dywizyjnego. Do bitwy doszło w rezultacie coraz cięższych strat oddziałów Wietnamu Południowego w walkach z Wietkongiem. 28 lipca 1965 roku prezydent USA Lyndon Johnson, po wielokrotnych prośbach gen. Williama Westmorelanda, zadecydował o wysłaniu do Wietnamu 1. Dywizji Kawalerii (Powietrzno-Manewrowej), której zadania 26 października zostały zmienione z funkcji regulująco-wspomagającej na zdecydowanie ofensywną. Po ciężkich walkach między 14 a 18 listopada o LZ X-Ray i LZ Albany żołnierze Dywizji Kawalerii Powietrznej zmusili wojska Wietnamu Północnego do wycofania się na pewien czas poza granice kraju, do sąsiedniej Kambodży.