Kopyciński (pierwotne nazwisko Kopyto) Adam (pseud. Dr. Gnoti, Dr. Gno-i) (1849–1914), ksiądz, doktor teologii, poseł do sejmu galicyjskiego i parlamentu wiedeńskiego, działacz społeczny, publicysta. Ur. 24 XII w Żmigrodzie Nowym koło Jasła, był synem Jana Kopyto, organisty, i Rozalii z Walewskich. Po ukończeniu gimnazjum w Tarnowie wstąpił w r. 1870 do Seminarium Duchownego w Tarnowie, gdzie po 4 latach otrzymał święcenia kapłańskie. Następnie pracował przez kilka lat jako wikariusz w Przeciszowie, a później studiował w Wiedniu teologię w Frintaneum. Po uzyskaniu w r. 1879 doktoratu z teologii powrócił do Tarnowa i tam w l. 1879– 90 był profesorem teologii pastoralnej w Seminarium Duchownym, a także w l. 1881–3 zastępował profesora Starego Zakonu. Jako teolog K. wydał następujące publikacje: De integritate sacri textus hebraei (Tarnów 1880), O sakramencie pokuty, Cz. I, II (Tarnów 1883–4), Nauki o męce Pana Jezusa (Przemyśl 1903), Dokąd dążymy? (Lw. 1905), Wierzę w święty Kościół Powszechny (Tarnów 1912), Wolna myśl(Tarnów 1912), Żywot wieczny (Tarnów 1913).