Przypomnijmy sobie niektóre niezrównane stronice Księgi Hioba, poświęcone kruchości naszego życia. Jesteśmy bowiem niczym “mieszkańcy glinianych lepianek, osadzonych na mule. Łatwiej ich zgnieść niż mola. Od rana do zmroku wyginą, bez sławy przepadną na wieki” (Hi 4,19-20). Nasze życie na ziemi jest “jak cienie” (por. Hi 8,9). Hiob mówi również: “Szybsze me dni niż biegacz, uciekają, nie zaznawszy szczęścia, mkną jak łodzie z sitowia, jak orzeł, co spada na żer” (Hi 9,25-26).

 Na początku tej przypominającej elegię pieśni (por. Ps 90 [89], 2-6) Psalmista zdecydowanie przeciwstawia wieczność Boga przemijaniu człowieka. Oto wyraźne słowa: “Bo tysiąc lat w Twoich oczach jest jak wczorajszy dzień, który minął, albo straż nocna” (w. 4).
W następstwie grzechu pierworodnego, z wyroku Boga, człowiek wraca do prochu, z którego powstał, jak mówi Księga Rodzaju: “Prochem jesteś i w proch się obrócisz!” (3,19; por. 2,7). Stwórca, kształtujący piękno ludzkiego stworzenia i obdarzający je złożoną naturą, jest również tym, który “obraca w proch człowieka” (Ps 90 [89],3). “Proch” w języku biblijnym jest symbolem śmierci, otchłani piekielnej i grobowej ciszy.