Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego zawiera następujące księgi:

1. Księga 3 i 4-1969 r.,443 str.
2. Ksiega 5 i 6-1973 r.,398 str.
3. Księga 7 i 8 -1974 r.,425 str.
4. Księga 9- 1975 r.,485 str.
5. Księga 10-1981 r.,382 str.
6. Księga 11-1985 r.,367 str.
7. Księga 12-1462-1480 -2006 r.,511 str.
8. Księga 12- 1445-1461 -2004 r.,465 str.

Roczniki autorstwa Jana Długosza, zaczęły powstawać w 1455. Zawarte tu są istotne zbiory wiedzy, z których korzysta wielu historyków. Informacje te uzyskał Długosz ze źródeł, do których w większości inni kronikarze nie mieli dostępu, ponieważ pełnił on wcześniej ważne funkcje jako duchowny, a następnie został pomocnikiem króla Kazimierza Jagiellończyka. Miał dostęp do dokumentów przechowywanych w kancelarii królewskiej. Z pewnością korzystał z oryginału Kroniki konfliktu, znał również i uwzględnił relacje krzyżackie. W przypadku bitwy grunwaldzkiej bardzo wiele przejął z opowiadań jej uczestników. Należeli do nich krewni kronikarza: ojciec i stryj, a przede wszystkim kardynał i biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki, długoletni zwierzchnik i protektor Jana Długosza. Zapis kronik kończy się na roku 1480.

Badania polskich historyków dowiodły, iż Długosz pisał tendencyjnie. Nieprzychylnie przedstawiał Jagiełłę[1].

Roczniki czyli kroniki słynnego Królestwa Polskiego podzielone są na tomy (w zależności od wydania liczba tomów może być różna; zwykle jest ich 11), a te na księgi (w podziale Długosza było ich 12).

12 ksiąg opisujących dzieje Polski od czasów legendarnych do 1480, poprzedzone pierwszym opisem geograficznym Polski pt. „Chorographia...”, powst. 1455–1480, wydane pt. Historia polonica Joannis Długossi, wyd. J. Szczęsny Herburt, Dobromil 1614 (ks. 1–4), Dobromil 1615, drukarnia J. Szeliga (ks. 1–6; edycja przerwana zakazem Zygmunta III); pt. Historiae polonicae libri XII, quorum sex posteriores nondum editi (staraniem H. Huyssena), t. 1–2, Frankfurt 1711, drukarnia J.L. Gleditsch i M.G. Weidmann (edycja niekompletna). Pełne wydanie ukazało się w latach 1701–1703. Pierwsze wydanie w przekładzie na język polski ukazało się w latach 1867-1870 pt. Jana Długosza kanonika krakowskiego Dziejów polskich ksiąg dwanaście. Drugie wydanie w przekładzie na język polski rozpoczęło się w 1961 i zakończyło w 2006.