1. Tom I - 714 s.

2. Tom II - 766 s. 

"Nietrudno policzyć, że na przekładach Władysława Witwickiego wychowały się już w Polsce trzy pokolenia. Pokolenia nie tylko filozofów i uczonych humanistów, ale tak zwanych zwykłych czytelników. ?To że Sokrates nie jest dziś w Polsce papierowym wzorem licznych cnót, ale żywym, bliskim człowiekiem, którego tragedia wzrusza, a nauka porywa, to zawdzięcza Władysławowi Witwickiemu, jego przekładom (...). Nie przepadło nic z uroku pism Platona, zachowane zostały wiernie rytm i tempo dialogów, dramatyzm czy komizm sytuacji. Żywi ludzie mówią o sprawach nie mniej żywych dziś niż przed 2000 lat: o miłości, przyjaźni, państwie, sprawiedliwości, męstwie, panowaniu nad sobą" - pisała we wspomnieniach o Władysławie Witwickim Izydora Dąmbska." Platon, gr. Πλάτων, Plátōn (ur. 427 p.n.e., zm. 347 p.n.e.) – grecki filozof. Był twórcą systemu filozoficznego zwanego obecnie idealizmem platońskim. Był uczniem Sokratesa. Pisma Platona obejmujące 35 dialogów i Listy starożytni filologowie pogrupowali w dziewięć tetralogii. Według okresu powstawania dzieli się je tradycyjnie na trzy grupy: Dialogi wczesne – zwane także sokratycznymi, gdyż główną postacią w nich występującą jest Sokrates, albo aporetycznymi (gr. aporia oznacza trudność logiczną, niemożność rozwiązania problemu, dosł. bezdroże), gdyż Sokrates w trakcie dyskusji zbija przekonania swoich oponentów, nie proponując w zamian konstruktywnych wniosków. Należą tutaj: Laches, Charmides, Lyzis, Eutyfron, Protagoras, Gorgiasz, Ion, Kriton, Hippiasz Mniejszy, Hippiasz Większy, Obrona Sokratesa, Menon, Eutydem i Meneksenos. Dialogi średnie – konstruktywne, w których przedstawiona jest teoria idei. Grupa ta obejmuje dialogi Menon, Fedon, Fajdros, Uczta, Państwo. W dialogach tych również występuje postać Sokratesa, ale nie odgrywa już roli pierwszoplanowej, a ogranicza się do przekazywania platońskiej nauki o ideach. Dialogi późne, albo krytyczne, w których Platon zdaje się wycofywać z teorii idei dostrzegając tkwiące w nich aporie. Do grupy tej zaliczamy dialogi: Parmenides, Sofista, Polityk, Fileb, Timajos, Kritiasz i Prawa. Prawa są jedynym dialogiem, w którym nie występuje postać ukochanego mistrza Platona. Najstarszym obszernym rękopisem zawierającym około połowę dialogów jest manuskrypt MS. E. D. Clarke 39 pochodzący z 895 roku. Został napisany w Konstantynopolu przez „Jana Kaligrafa”. Do dziś jest przedmiotem sporu, czy Platon wkładał w usta Sokratesa własne poglądy, czy też dialogi są faktyczną wykładnią poglądów Sokratesa.