Aleksander Szulc (ur. 22 marca 1924 w Poznaniu, zm. 18 kwietnia 2012 w Krakowie) – polski językoznawca, germanista i skandynawista, profesor, długoletni dyrektor Instytutu Filologii Germańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, tłumacz. ostał dwukrotnie uhonorowany tytułem doktora honoris causa Uniwersytetów w Uppsali oraz we Wrocławiu. Był członkiem Saskiej Akademii Nauk w Lipsku oraz od 1991 roku członkiem PAU. Był stypendystą uniwersytetów w Uppsali i w Rejkiawiku. Pionier w dziedzinie badań skandynawistycznych w Polsce. Został odznaczony Złotym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Orderem Gwiazdy Polarnej. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Dorobek naukowy obejmuje ponad 110 publikacji, w tym 23 książki, m.in. Języki skandynawskie. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970. Lingwistyczne podstawy programowania języka. Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1971. Praktyczna fonetyka i fonologia języka niemieckiego. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1974. Gramatyka języka szwedzkiego: system foniczny i morfologiczny. Warszawa: PWN, 1979. ​ISBN 83-01-00693-5​ Gramatyka języka niemieckiego (wspólnie z Stanisławem Łuszczykiem i Zdzisławem Wawrzyniakiem), Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1982. ​ISBN 83-02-01140-1​ Historia języka niemieckiego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1991. ​ISBN 83-01-10160-1​ Gramatyka dydaktyczna języka szwedzkiego, Kraków: Uniwersytet Jagielloński. Wydział Filologiczny. Instytut Filologii Germańskiej, 1992. Słownik dydaktyki języków obcych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1997. ​ISBN 83-01-11305-7​ Odmiany narodowe języka niemieckiego: geneza, rozwój, perspektywy. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 1999. ​ISBN 83-86956-43-7​ Historia języka szwedzkiego. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2009. ​ISBN 978-83-7676-027-8.