Zetknięcie się z bezlitosnym, fizjologicznym zdarzeniem śmierci jest traumatycznym, dezintegrującym doświadczeniem dla jednostki, jak i dla całej społeczności. Reaguje się na nie serią zachowań o znaczeniu symbolicznym, wyrażającym solidarność za zmarłym i zanegowanie jego odejścia. Z tego punktu widzenia, żałoba, we wszystkich swych odmianach kulturowych i historycznych, jawi się jako uniwersalny wyraz cierpienia i staje się rytualnym i tradycyjnym systemem, dzięki któremu człowiek i społeczność mogą przezwyciężyć ból utraty i odzyskać zachwiane poczucie bezpieczeństwa egzystencji. Dlatego też żałoba nie tyle odzwierciedla frustrację wynikającą ze straty, ile staje się systemem rytuałów, dzięki którym tryumfuje się nad śmiercią i odzyskuje spokój i radość życia. Książka daje bogaty przegląd świadectw żałoby pochodzących z najróżniejszych kultur: od prymitywnych społeczności pozbawionych pisma, do świata współczesnego: czytelnik znajdzie w niej rekonstrukcję i interpretację technik opłakiwania, pełniących fundamentalną rolę w zapewnieniu ciągłości historii i w przekształceniu fizjologicznego zetknięcia ze śmiercią w dalekie i uspokajające wspomnienie. ! Uwagi : Brzegi stron lekko zakurzone. Oprawa nieznacznie wytarta i porysowana. Strony lekko pożółkłe.