Książka prezentuje zarówno tragiczne dzieje najnowsze kraju, który jeszcze długo będzie kojarzony z dramatem, jaki zgotowali mu Czerwoni Khmerzy, jak i reakcje ówczesnych polskich władz oraz mediów na ten ruch i jego ekstremistyczne rządy, znaczone nie tylko egzekucjami na szeroką skalę, głodem i śmiercią z chorób i wycieńczenia, ale także wysiedleniem ludności miast, likwidacją pieniądza, poczty, handlu, prasy i telewizji oraz minimalizacją oświaty. Pozycja ta w sposób obszerny, choć i tak ograniczony, podejmuje kwestię polskich reakcji na dramatyczne wydarzenia w Kambodży - głównie w oparciu o dostępne w Polsce dokumenty oraz dzięki rozmowom z dyplomatami i publicystami, którym Kambodża owego okresu nie była obca. Podstawowa hipoteza, której trafność udało się wykazać, brzmi: Mimo samoizolacji Kambodży, strona polska posiadała dostateczne informacje na temat wyjątkowego w świecie współczesnym reżimu, jednakże jej ówczesna polityka, także informacyjna, wynikała przede wszystkim z założeń ideologicznych, co sprawiło, że czerwonokhmerskie państwo było postrzegane w kontekście układu sił w świecie, który mimo wszystko na ziemi kambodżańskiej zmienił się na korzyść "obozu pokoju i postępu". Monografia jest adresowana przede wszystkim do osób interesujących się problematyką kambodżańską, a szerzej - konfliktami zbrojnymi w Indochinach i ich następstwami, a także totalitaryzmem, masowymi zbrodniami w XX wieku oraz polityką zagraniczną PRL.