Powieść Romana Danaka (1935-94), będąca początkiem niedokończonego cyklu (pisanie którego przerwała przedwczesna śmierć twórcy), jest czymś rzadkim w polskiej science fiction, a chyba i w polskiej literaturze powojennej w ogóle. Już to, że Ukraińcy stanowią większość bohaterów pozytywnych w powieści napisanej przez Polaka, może świadczyć o jej oryginalności. Akcja powieści została umieszczona w XXIII w., po katastrofie, jaką przeżyła cywilizacja techniczna, wywołanej zapewne awarią (?) satelity uzbrojonego w broń laserową atakującą wszystkie obiekty "wysokiej techniki", jak: elektrownie, centra komputerowe, autostrady itp. - i to na całej planecie. Zniszczenie ośrodków techniki spowodowało załamanie się cywilizacji, a utrzymująca się nadal sprawność zwariowanego satelity uniemożliwiła ludzkości jej szybką odbudowę, wymuszając w skali globalnej całkiem inny niż w "technoczasach" model rozwoju, przypominający średniowiecze. Podstawą gospodarki są rolnictwo i hodowla, a wieś - główną formą życia społecznego. Niewielkie grody są głównymi ośrodkami władzy i kultu, nauką zajmuje się prawie wyłącznie duchowieństwo. Ośrodki wiedzy w sytuacji rozproszonego zaludnienia i zaprzęgu konnego jako głównego środka lokomocji są nieliczne, a nauka w nich jest droga, przy tym kształcą się (jeśli już) przede wszystkim mężczyźni. Wiąże się to zapewne z koniecznościami gospodarczymi - dziewczęta to przyszłe matki i panie domu, wiedzę niezbędną do wypełniania tej roli czerpią, pomagając w pracach domowych od dzieciństwa - wobec niezaistnienia mechanizacji przydaje się każda para rąk do pracy. Takie np. pranie wykonuje się nawet bez "zwykłego proszku", a jedynie z pomocą kijanki, co zabiera więcej czasu, nie ma go więc na naukę. (Ciekawe czy K. Dunin i M. Gretkowska wiedzą, co to "kijanka"?). Łączność ze światem i wymianę handlową zapewniają kupcy, zrzeszeni dla bezpieczeństwa w kompanie handlowe. Zabytki z "technoczasów" bywają używane, lecz z umiarem, a to z powodu wiszącej grozy ciosu satelitarnego działa.