Rzecz się dzieje podczas wielkiej wojny ojczyźnianej. Bohaterami powieści są inżynierowie – budowniczy rurociągu. Główny bohater, Aleksiej Kowszow, raniony na froncie, po kuracji - zostaje oddelegowany na dalekie zaplecze. Długo nie może się otrząsnąć i prawdziwie zaangażować w budowę – jego żona walczy z faszystami i on również chciałby wrócić na front. Tymczasem strategiczna budowa na Dalekim Wschodzie powinna być postrzegana jako wysiłek równy z frontowym, zwłaszcza, że sam Stalin uznał ją za cel priorytetowy. Zadanie jest niebylejakie: oto w ciągu roku, zamiast zaplanowanych kilku lat, trzeba przeprowadzić rurociąg przez kilkaset kilometrów tajgi. Budowniczy zmagają się przede wszystkim z członkami poprzedniej, odsuniętej ekipy, która uważała tak krótki termin budowy za niemożliwy do dotzrymania, zwłaszcza w zastancyh warunkach. Ci przeciwnicy to głównie oportuniści i malkontenci, ludzie którzy bardziej wierzą zagranicznym podręcznikom inżynierskim niż radzieckiej praktyce. Niesłusznie – oto można zmienić przebieg rurociągu, przenosząc go na drugi brzeg rzeki, „wielkiego i rozległego Adunu –naszego ojczulka”, a samą budowę przyspieszyć licznymi socjalistycznymi racjonalizatorskimi pomysłami. Zamiast zakopywać rurociąg na 2 metry – wkopać na 1 i usypać metrowy wał ziemi nad nim. Oczywiście budowa żyje współzawodnictwem pracy, indywidualnym i pomiędzy odcinkami. Osobą ważną na równi z kierownikiem budowy jest jej partorg.