Stanisław Bartłomiej Łoza herbu Korab (ur. 29 lipca 1888 w Starej Wsi, zm. 5 kwietnia 1956 w Warszawie)[1] – podpułkownik Wojska Polskiego, historyk sztuki, bibliograf.

Zarys biografii

Do 1909 uczył się w prywatnym Gimnazjum św. Wojciecha w Warszawie, przed maturą wyjechał do Francji, gdzie studiował w Szkole Nauk Politycznych w Paryżu. Do Polski powrócił w 1913 i podjął pracę w Banku Spółdzielczym. Po wybuchu I wojny światowej opuścił bank i pracował najpierw z Zarządzie Kolei, a potem w Towarzystwie Opieki nad Zabytkami Przeszłości. W tym czasie opracował I wydanie swego Słownika architektów. Od lipca 1917 był referentem w ówczesnym Ministerstwie Rolnictwa.

W latach 1919–1929 służył – pełniąc różne funkcje – w Wojsku Polskim, m.in. od 1921 był kierownikiem podreferatu orderów i odznaczeń gabinetu Ministra Spraw Wojskowych, a od 1929 pracował w stopniu kapitana (zweryfikowany ze starszeństwem z 1 grudnia 1920 w korpusie oficerów administracji, dział kancelaryjny) w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym. W stanie spoczynku od 1929, przeszedł do Zarządu Głównego Związku Kombatantów, gdzie pracował jako kierownik biura zarządu.

W kampanii wrześniowej 1939 kierował kancelarią sztabu Armii "Poznań". Wzięty do niewoli niemieckiej, przebywał do stycznia 1945 w oflagu. Po kapitulacji III Rzeszy powrócił do Polski, wstąpił w stopniu kapitana do lWP i otrzymał posadę w Muzeum Wojska Polskiego, potem już jako major pracował w departamencie personalnym MON. Następnie, tak jak większość byłych oficerów II RP, został usunięty z wojska. Zwolniono go w 1947 w randze podpułkownika. Pod koniec życia pracował w Biurze Ochrony Zabytków oraz Instytucie Urbanistyki i Architektury.

Zestaw zawiera księgę liczącą 856 str. oraz Uzupełnienia i przypisy licz ace 368 str.