Pewnej nocy 1908 roku 2-tysięczny tłum pasażerów brytyjskiego transatlantyku Virginian, płynącego z Europy do Ameryki, opuszczając salę balową usłyszał dochodzącą skądś cudowną melodię. Po chwili wszyscy oniemieli ze zdumienia: przy fortepianie zobaczyli ośmioletniego chłopca. Grał natchniony, a jego palce biegały po klawiaturze jak szalone. Ten chłopiec nie uczył się nigdy w żadnej szkole muzycznej, nie pobierał też lekcji prywatnych. Ba! Od urodzenia, które miało miejsce na pokładzie USS Virginian, ani razu nie zszedł na ląd. I tak już pozostało do końca jego życia. Ten chłopiec to Danny Boodman T.D. Lemon, bardziej znany jednak jako 1900, gdyż został znaleziony 1 stycznia 1900 roku. Niemowlę odkrył palacz z Virginian, Danny Boodman (BILL NUNN). T.D. Lemons to napis wyryty na kołysce, w której ktoś pozostawił noworodka; palacz odczytał inicjały T.D. jako Tobie, Danny i włączył je do personaliów. Ale prawdziwe personalia malca, o ile w ogóle istniały, pozostały nieznane. Chłopiec nie miał ani rodziny, ani narodowości; w żadnym urzędzie stanu cywilnego, w żadnej parafii, czy w jakiejkolwiek innej instytucji nie istniały jego akta. Oficjalnie w ogóle się nie urodził! Dlatego o nim i do niego mówiono tak jak ostatecznie, zainspirowany przez kolegów z kotłowni, zdecydował Danny Boodman: 1900. Z czasem 1900 (postać tę, gdy osiągnie ona wiek dojrzały, kreuje TIM ROTH) wyrósł na największego pianistę swojej epoki. A była to epoka jazzu - nic zatem dziwnego, że przyszywany syn palacza Danny’ego Boodmana rozgrzewał do czerwoności fortepianowe struny muzyką synkopowaną. Jest tylko jedno małe „ale”: 1900 nigdy nie istniał. To postać fikcyjna. Wystarczy jednak posłuchać, jak grał, aby można było powiedzieć o nim, że był legendarnym pianistą, tak jak mówi się to o rzeczywistych, żyjących i nieżyjących, wielkich wirtuozach klawiatury.