Zespół został założony 3 stycznia 1965 w kawiarni „Cristal” w Gdańsku Wrzeszczu przez byłych członków Gdańskiego zespołu Pięciolinie[1]: Bernarda Dornowskiego, Jerzego Kosselę, Krzysztofa Klenczona, Jerzego Skrzypczyka i Henryka Zomerskiego[2]. Zespół zagrał pierwszy koncert 23 stycznia 1965[3]. Pod koniec 1965 odszedł Henryk Zomerski, a jego miejsce zajął Seweryn Krajewski. Na pierwszych plakatach i zdjęciach zespołu nie ma sylwetek i nazwisk Seweryna Krajewskiego i Jerzego Skrzypczyka, ponieważ ujawnienie faktu występowania w tzw. zespole big-bitowym było w owym czasie równoznaczne ze skreśleniem obu z listy uczniów szkoły muzycznej. Dla bezpieczeństwa obaj muzycy występowali pod pseudonimami: Krajewski jako Robert Marczak, a Skrzypczyk jako Jerzy Geret[4]. Swoje największe sukcesy zespół osiągnął w pierwszych pięciu latach istnienia. W 1966 grupa wydała swój debiutancki album To właśnie my, który sprzedano w liczbie 160 tys. egzemplarzy. W marcu 1967 zespół opuścił współzałożyciel i pierwszy lider Jerzy Kossela. W maju 1967 zespół nagrał swoją drugą płytę długogrającą pt. Czerwone Gitary 2, sprzedaną w rekordowej liczbie 240 tys. sztuk. W tym samym roku Krajewski otrzymał na Festiwalu w Opolu Nagrodę Polskiej Federacji Jazzowej za debiut kompozytorski. W 1968 ukazał się kolejny album Czerwone Gitary 3 (sprzedaż 220 tys. egzemplarzy), a zespół zdobył pierwsze wyróżnienie w Opolu za „Takie ładne oczy”. W styczniu 1969 grupa otrzymała trofeum „MIDEM” w Cannes we Francji, przyznawane za największą liczbę sprzedanych płyt w kraju, z którego pochodzi wykonawca. Takie samo trofeum otrzymał wtedy zespół „The Beatles”. Czasopismo „Billboard” przyznało grupie specjalną nagrodę dla najpopularniejszego zespołu. W czerwcu – główna nagroda na Festiwalu w Opolu za piosenkę „Biały krzyż”. Piosenkę tę wykonali również na III Festiwalu Piosenki Żołnierskiej[5]. W 1970 roku z grupy odszedł ówczesny lider, Krzysztof Klenczon.