Cyrus, zwany powszechnie Młodszym, był irańskim księciem z rodu Achemenidów, synem Wielkiego Króla Dariusza II (424/423-404 r. przed Chr.) i jego żony Parysatis. Przyszedł na świat w roku 424/423 przed Chr., krótko po objęciu przez jego ojca władzy w imperium Achemenidów. Zmarł w roku 401 przed Chr., w bratobójczej bitwie stoczonej pod Kunaksą, nieopodal Babilonu, gdzie jego wojska starły się z wojskami Wielkiego Króla Artakserksesa II (404-359 r. przed Chr.), jego starszego brata, a zarazem następcy Dariusza II na achemenidzkim tronie. Bezpośrednim następstwem bitwy pod Kunaksą był tzw. odwrót Dziesięciu Tysięcy, czyli słynny marsz greckich najemników Cyrusa, którzy wyszli cało z bitwy, wiodący z Babilonii do północnych wybrzeży Azji Mniejszej. Przeważnie ukazuje się Cyrusa Młodszego w kontekście tych dwóch głośnych wydarzeń bitwy pod Kunaksą i odwrotu Dziesięciu Tysięcy. Niniejsza książka przedstawia dzieje Cyrusa poprzedzające te dwa wydarzenia, koncentrując się przede wszystkim na latach 408-404 przed Chr. Był to czas jego pierwszego pobytu i aktywności w Azji Mniejszej, gdzie sprawował władzę jako karanos (stp. *krana-) regionu. Głównym celem jego ówczesnej aktywności w tej części imperium Achemenidów było rozbicie tzw. Ateńskiego Związku Morskiego, od dekad zagrażającego zachodnim granicom imperium. Dokonał tego przy współpracy ze Spartą, walczącą wówczas z Atenami w ramach tzw. wojny jońskiej (413-404 r. przed Chr.), ostatniej fazy tzw. wielkiej wojny peloponeskiej (431-404 r. przed Chr.). Obecność Cyrusa w Azji Mniejszej i zaangażowanie się w wojnę jońską skutkowało jego licznymi kontaktami z Grekami. Analiza tych kontaktów pozwoliła na ukazanie także innej strony irańsko-greckich relacji aniżeli często podkreślany wzajemny konflikt.