Porębski Eugeniusz Jan, krypt. E. P., pseud. J. Rzeniawa (1889–1960), inżynier mechanik, popularyzator nauki i techniki. Ur. 11 VI w Kutkorzu (pow. Złoczów), był synem Gustawa, inżyniera dróg i mostów, i Marii Wilheminy z Cousse’ów. Uczęszczał do szkół w Podhajcach i Tarnopolu. Ukończył gimnazjum w Chyrowie (1907). Studiował na Politechnice Lwowskiej, gdzie był następnie asystentem, a w r. 1909 – współzałożycielem Związku Awiatycznego Słuchaczów Politechniki we Lwowie. Później był dyrektorem Instytutu Technologicznego przy Izbie Handlowej i Przemysłowej we Lwowie. Współdziałał z Polskim Tow. Politechnicznym. Ok. r. 1923 P. przeniósł się do Warszawy, gdzie współpracował z Instytutem Szerzenia (Praktycznej) Wiedzy Przemysłowej oraz z Izbą Rzemieślniczą jako wykładowca i autor publikacji szkoleniowych dla kursów dokształcających dla rzemieślników. Był redaktorem i wydawcą pism: „Młody Zawodowiec” (1936–8) oraz „Przemysł i Rzemiosło” (1921–39), współredaktorem „Szkoły Dokształcającej Zawodowej” (1934–9), redaktorem działu technicznego w „Radiu” (1926) i członkiem pierwszego składu redakcyjnego miesięcznika „Antena Polska” (1927). W pionierskim okresie rozwoju radiotechniki i radiofonii w Polsce popularyzował radioamatorstwo, m. in. w zarządzie Radioklubu Polski (1924–7), Stowarzyszeniu Radiotechników Polskich i in. Należał do najstarszych prelegentów radiowych w Polsce, rozpoczął bowiem wykłady już w r. 1925 w pierwszej polskiej radiostacji nadawczej (próbnej) Polskiego Tow. Radiotechnicznego (PTR) w Warszawie. Później miał obszerny cykl odczytów w Polskim Radiu, gdzie był też redaktorem skrzynki technicznej (1925–6) i organizował ekipy terenowe do kontroli technicznej radia.