Gratka dla miłośników hafciarstwa: autorka, znalazłszy nietypowe zastosowanie dla powszechnie dostępnych w pasmanteriach kolorowych wstążeczek, wyczarowuje z nich zachwycające wyszywane ogrody. W przystępny sposób tłumaczy, jak haftować przepiękne, realistyczne kwiaty, samodzielnie barwić wstążki i podmalowywać tło, jak uzyskać wrażenie głębi w scenach ogródkowych i tworzyć wyraziste kompozycje. Haft (z niemieckiego spięcie, spojenie) - metoda ozdabiania tkanin, rzadziej skóry, filcu czy papieru, polegająca na wyszywaniu na materiale (tle) wzorów za pomocą igły lub szydełka oraz nici i różnych dodatków. Haftuje się ręcznie, czasem przy pomocy krosienek, od połowy XVIII wieku przy użyciu tamborka, a od 1828 również maszynowo. Kobieta zajmującą się zawodowo wykonywaniem haftów na różnego rodzaju przedmiotach i materiałach to hafciarka. W zależności od podłoża hafty dzielą się na ciężkie (wykonane na grubej tkaninie, zazwyczaj kosztownym materiałem) i lekkie (w Polsce taki rodzaj haftowania nazywano w XVI-XVII wieku szyciem) - wykonane nićmi lnianymi lub bawełnianymi proste wzory z ograniczoną kolorystyką na płótnie. Odzież zdobiono w ten sposób już w starożytności. Mistrzostwo w tym kunszcie osiągnęli między innymi peruwiańscy Indianie, żyjący w Ameryce Południowej jeszcze przed Inkami, oraz starożytni Chińczycy. Najdawniejsze przykłady haftów pochodzą z wykopalisk z V-IV w. p.n.e. w Attyce (dekoracja na lnie) oraz górach Ałtaj; w Polsce jest to m.in. ornat przedstawiający sceny z życia św. Stanisława, który wykonano ok. 1504 r. W ciągu wieków powstało wiele technik hafciarskich. Wszystkie polegają na wyszukiwaniu ornamentu według określonego wzoru w taki sposób, że elementy ozdobne wydają się doczepione do tkaniny będącej dla nich tłem (słowo 'haftowanie' pochodzi od niemieckiego wyrazu haften – być przyczepionym). Rozróżnia się cztery podstawowe grupy haftu: