Ludwik Ćwikliński, profesor filologii klasycznej na Uniwersytecie Lwowskim, był jednym z najwybitniejszych polskich uczonych. Urodził się w Gnieźnie w 1853 roku, studiował filologię klasyczną i historię starożytną na uniwersytetach we Wrocławiu i w Berlinie. Studia ukończył w 1873 r., uzyskawszy stopień doktora filozofii na podstawie pracy poświęconej chronologii pierwszej części „Wojny peloponeskiej” Tukidydesa. W 1876 roku został mianowany profesorem na Uniwersytecie we Lwowie. Tam też rozwinął swoją działalność naukową i dydaktyczną. Opublikował liczne prace na temat różnych aspektów filologii klasycznej, historii starożytnej, papirologii, archeologii klasycznej i polskiego humanizmu. W 1894 r. L. Ćwikliński został wybrany rektorem Uniwersytetu. Uczony był założycielem „Towarzystwa Filologicznego” (Societas Philologa, 1893) i redaktorem czasopisma „Eos”, istniejącego do dziś. Oprócz działalności naukowej i dydaktycznej na Uniwersytecie, zaangażował się w życie społeczne i polityczne Lwowa i całej Galicji. W 1902 roku L. Ćwikliński opuścił Lwów i przeniósł się do Wiednia, gdzie został szefem sekcji w c.k. Ministerstwie Wyznań Religijnych i Edukacji, a następnie (od 1917 roku) ministrem. Po zakończeniu I wojny światowej osiadł w Poznaniu, gdzie kontynuował swoje badania nad światem antycznym i polskim renesansem. Po wybuchu II wojny światowej został zmuszony przez hitlerowców do opuszczenia Poznania. Ludwik Ćwikliński zmarł w Krakowie w 1942 roku.