Autorzy zawartych w tym tomie interpretacji hołdują tezie, iż dramat winien być odczytywany wraz z zapisanymi w tekście, literackimi uwikłaniami i kontekstem teatralnym – potencjalnym bądź zrealizowanym. Wśród dwudziestu sześciu tekstów najsilniej, z oczywistych względów, zaprezentowana została dramaturgia okresu romantyzmu. Oddzielne interpretacje poświęcono każdej z części Dziadów Adama Mickiewicza,. Cztery eseje traktują o dramatach Juliusza Słowackiego, trzy interpretacje poświęcono dramatom Stanisława Wyspiańskiego. Zbiór Dramat polski. Interpretacje powstał dzięki nieprzemijającej regule mówiącej, że relacje między odbiorcą a dziełem nigdy nie są ustalone raz na zawsze. „Objaśnianie zasad istnienia i znaczeń artystycznego imago mundi należy do świetlistej otoczki dzieła, staje się wręcz jego przedłużeniem, poświadcza trwałość jego egzystencji. Jest zarazem działaniem i rezultatem działania, różnym od artystycznego, choć także twórczym”. Twórczość interpretacyjna zawarta w tym tomie wykracza zaś daleko poza krąg czysto akademickich, dociekań. Jest próbą interpretacji kultury narodowej. Druga część interpretacji dramatów polskich poświęcona zostanie sztukom m.in. Witkacego, Mrożka i Różewicza. CZĘŚĆ I - s.448, od wieku XVI do Młodej Polski CZĘŚĆ II - s.404, po roku 1918