Tom I-376str

Tom II-423str

1. Żeby życie swoje urządzić według zamiarów Bożych, potrzeba nam nie tylko jasnego poznania, ale i ochotnej woli. Gotowość nasza nie powinna się ograniczać do tego tylko, co konieczne, ale ma objąć wszystko do czego nas Bóg zaprasza.

Otóż ludzi, jak idzie o tę gotowość, można podzielić na trzy klasy.

Chrześcijanie z pierwszej klasy chcieliby zostać dobrymi chrześcijanami, byleby to nic nie kosztowało. Skoro trzeba ponieść choćby drobną ofiarę, już im się nie chce (1).

Mimo wszystkich dobrych ich chęci chrześcijaństwo takich ludzi jest tylko pustym pozorem, bo brak im szczerej woli.

Chcieć celu, a nie chcieć środków do celu, jest nierozumem i głupotą. Tacy chcieliby iść, ale nie chcą nogami poruszać, chcieliby się zbogacić, ale nie chcą niczego przedsiębrać.

Chrześcijanie z drugiej klasy chcą używać środków dla dopięcia celu, byle tylko nie były zbyt ciężkie (2). A ponieważ dobre, stanowcze środki sprawują im przykrość, zaniedbują je. Podobni są do chorego, który nie chce robić tego, co lekarze uważają za konieczne, bo to boli, za to w miłym towarzystwie pije tym więcej słodkiej herbaty "dla zdrowia".

Chcą być ludźmi religijnymi, ale zadawalają się tylko półśrodkami, pozorami bez znaczenia.

Chętnie odmówią jakieś krótkie modlitewki, ale chrześcijańskiego umartwienia, o – tego nie chcą. Starają się zachować w drobiazgach pozory moralności, ale nie mają odwagi pójść stanowczo, we wszystkim za wołaniem łaski Bożej. Chcą wprawdzie żyć z Bogiem, ale i z diabłem, a raczej z namiętnościami nie chcieliby zerwać.

Czy Bóg może być zadowolony z takiego życia chrześcijańskiego? Czy taka droga prowadzi do nieba?