"Pieśni nocy", "bel canto fortepianu" - tak zwykło się określać nokturny Fryderyka Chopina. Są to miniatury fortepianowe, należące do najbardziej znanych i najpiękniejszych utworów Chopina. Gatunek nokturnu fortepianowego stworzył irlandzki kompozytor i pianista John Field (1782-1837), do którego Chopin nawiązał. Nokturn, wpisujący się doskonale w klimat epoki, już przez swą nazwę ewokuje romantyczne obrazy nocy, księżyca i wszelkie związane z nimi odcienie ekspresyjne: liryczne i dramatyczne. Nastrojowość, ton intymny i marzycielski kształtują jego poetykę. Mieszczące się w tym idiomie utwory na fortepian pisali m. in. Clementi, Ries, Szymanowska, Kalkbrenner, Schumann i Liszt, jednak to przede wszystkim Chopin wyniósł nokturn na wyżyny poezji, stając się jego najsławniejszym mistrzem. Nokturny komponował na przestrzeni wielu lat: pierwsze powstały w 1830 i 1831 r., ostatnie w 1846, a może nawet - uwzględniając inne datowania - od 1827 r. aż do 1848. Istnieje 18 nokturnów wydanych przez kompozytora w następujących opusach: 9, 15, 27, 32, 37, 48, 55 i 62. Ponadto dwa nieopublikowane przez autora: Nokturn e-moll (jego datowanie bywa przedmiotem sporów) i krótki Nokturn c-moll. Tradycyjnie "nokturnem" określa się również Lento con gran espressione w tonacji cis-moll.

Nokturny, choć ewoluowały wraz ze stylem Chopina, posiadają szereg cech niezmiennych. Typowa jest śpiewność i ornamentacja melodyki w górnym planie, z akordowym lub na rozłożonych akordach opartym akompaniamentem lewej ręki. Śpiewność oraz bogata i wyrafinowana ornamentyka wskazują na wokalny charakter linii melodycznej, przywodzącej na myśl włoski styl operowy bel canto (Chopin cenił niezwykle Belliniego).