W 1836 roku, w rok po pierwszym swym scherzu, wydaje Chopin swoją pierwszą balladę. Dedykuje ją innemu z ówczesnych przyjaciół, baronowi Nathanielowi Stockhausenowi, ambasadorowi Królestwa Hanoveru. Nie tylko jego żona, ale i on sam brał u Chopina lekcje fortepianu.

 „Dostałem od Chopina Balladę” – Robert Schumann informował jesienią roku 1836 jednego z przyjaciół, Henryka Dorna. -Wydaje mi się być najbliższym jego geniuszu (choć nie: najgenialniejszym) jego dziełem. Powiedziałem mu (Schumann pisał te słowa nazajutrz po spotkaniu z Chopinem), że ze wszystkiego co dotychczas stworzył najbardziej przypadła mi do serca. Po długim milczeniu Chopin odparł z naciskiem: „To mnie cieszy, bo i ja najwięcej ją lubię, jest mi najdroższa”.

I znowu stoimy przed kilkoma zagadkami. Po pierwsze, o której z Ballad była wówczas między Schumannem a Chopinem mowa? O pierwszej, g–moll, tej dedykowanej Stockhausenowi? Lecz istniała już druga, w F–dur, którą Chopin poświęci niebawem właśnie Schumannowi. Edycja opatrzona dedykacją à Monsieur Robert Schumann ukaże się w roku 1840, ponieważ  dopiero w 1839 roku na Majorce Ballada F–dur otrzyma swój kształt ostateczny. W 1836 roku w Lipsku Schumann słyszał jej wersję wcześniejszą i odmienną. Tak więc wszystko wskazuje na to, że ową Balladą najbliższą zarazem i Chopinowi i przyszłemu autorowi Karnawału – była Ballada g–moll. Wówczas to też, w Lipsku, miał się Chopin Schumannowi zwierzyć, że do skomponowania swoich ballad został zainspirowany balladami Mickiewicza. Schumann napisał o tym w recenzji dedykowanej sobie Ballady F–dur– expressis verbis.