Poezja epiczna - (poezja opisowa), rodzaj twórczości, w której przeważa zasadnicza forma opisowa (epiczna). Właściwością jej jest przedstawienie zdarzeń, t. j. dziejów i zmian, tak w świecie zewnętrznym, jak i w wewnętrznym. Pojęcie zdarzenia różni się od wypadku, jako zdarzenie szczególnie wpadające w oczy i od akcji, jako zdarzenie wynikające zawsze z woli człowieka. Podczas gdy utwór sceniczny przedstawia akcję, epik ogranicza się do opisu zdarzeń i wypadków; on sam przemawia, a nie każe przemawiać wyłącznie swym postaciom, tak jak poeta sceniczny; widzi zdarzenia, jako minione, a nie jako rozgrywające się w teraźniejszości. Chętnie wprowadza elementy opisowe, do pewnego stopnia także uwagi. Wylewność uczuciowa liryki jest natomiast już wręcz sprzeczna ze spokojną w swej istocie twórczością epiczną. Tam gdzie w poszczególnych wypadkach zachodzi połączenie tych cech zasadniczych, nabierają odnośne utwory epiczne specjalnego charakteru. Najpełniej występuje charakter e. w tych utworach, w których bezwzględnie przeważa forma opowiadania. W przeciwieństwie do akcji utworu scenicznego, nie musi w zdarzeniach w poezji epicznej władać tak, jak tam, ścisła i ograniczona jedność. Ale do pewnego stopnia jest ona i tu potrzebna: zdarzenia muszą się łączyć w całość, nawet w twórczości przechodzącej w „epiczną rozlewność“; zawsze jednak zostaje więcej miejsca dla akcyj pobocznych. Od utworu scenicznego różni się też poezja e. przygotowaniem i budową: opowiadanie nie musi liczyć się z biegiem czasu, lecz może akcję w dowolnie przesuniętej chwili rozpoczynać, opis jej dowolnie przerywać, wracać się wstecz i mówić o tem, co poprzednio pominięto. Właśnie przez to osiąga się często t. zw. napięcie epiczne. ! Uwagi: Oprawa jest wytarta i naddarta wewnątrz przy grzbiecie. Brzegi stron zakurzone. W środku znajduje się podpis. Strona tytułowa jest niekompletna, sklejona. Blok jest spójny, druk zachowany w dobrym stanie.