Franciszek Jan Pułaski herbu Ślepowron (ur. 8 marca 1875 w Żylińcach, zm. 10 maja 1956 w Paryżu) – historyk, historyk literatury, polityk i dyplomata. Długoletni (1926-1956) dyrektor Biblioteki Polskiej w Paryżu, dyrektor programowy Polskiego Radia.

Syn Kazimierza Ferdynanda, hrabia. Do 1890 uczył się w gimnazjum w Kamieńcu Podolskim. Następnie studiował archeologię, historię, historię literatury na uniwersytetach w Kijowie, Odessie, Lwowie i Heidelbergu. Około 1900 przeniósł się do Warszawy, gdzie objął nad nim patronat ordynat Adam Krasiński, powierzając mu funkcję sekretarza osobistego i bibliotekarza. W Bibliotece Ordynacji Krasińskich pracował w latach 1903-1912, początkowo jako bibliotekarz, następnie kustosz. W latach 1909–1916, 1918–1919, 1925 sekretarz generalny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[1], od 1910 w zarządzie Biblioteki Ordynacji Krasińskich. Współzałożyciel Przeglądu Historycznego (1905). Od stycznia 1910 do listopada 1914 członek zarządu Kasy im. Mianowskiego w Warszawie.

W czasie I wojny światowej działał w Rosji, gdzie pełnił obowiązki prezesa stronnictwa pracy narodowej od 1917. W lipcu 1917 roku został członkiem Rady Polskiej Zjednoczenia Międzypartyjnego w Moskwie. Od 1918 marszałek Rady Stanu w Warszawie, w 1919 przewodniczący Biura Prac Kongresowych, był ekspertem delegacji polskiej na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 zajmującym się zagadnieniami historycznymi i prawnymi, od 1921 chargé d'affaires w Charkowie. Był potem pierwszym radcą poselstwa RP w Waszyngtonie z tytułem ministra pełnomocnego oraz delegatem Polskiej Akademii Umiejętności w Paryżu, gdzie zreorganizował Bibliotekę Polską.

W 1950 członek-założyciel Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie.

Pochowany na cmentarzu Les Champeaux w Montmorency.