Wśród obfitej literatury pamiętnikarskiej pojawiającej się w ostatnich latach, a zwłaszcza pośród przywoływanych często opowieści o kresach północno-wschodnich, wspomnienia Jana Bułhaka zajmują miejsce szczególne i poczesne. Artysta urodzony 6 października 1876 roku w Ostaszynie pod Nowogródkiem. "Czułem, że trzeba by opisywać nasze strony, nasz kraj, żeby uświadamiać sobie i przypominać innym te jakieś nienazwane, nie dające się bliżej określić skarby, jakie się w nim kryją" - tak zaczyna swoje wspomnienia utraconego raju dzieciństwa, życia "różami usłanego" Jan Bułhak w książce - "Kraj lat dziecinnych", wydaną przez ASP Rymsza w Gdyni, 2003. "To mój skarb ostatni - pisał w styczniu 1940. - Nie dam go sobie wydrzeć. W obliczu powszechnej zagłady chcę ten skarb zachować jak najdłużej, chcę go utrwalić w piśmie, by nie zginął wraz ze mną. Chcę go jeszcze raz obejrzeć oczami dziecka, olśnionymi ujrzanym w zaraniu pięknem. Chcę go wywołać w całej krasie wbrew dzisiejszemu pohańbieniu. (...) Chcę wszystkie te czarowne wspomnienia wygarnąć z pamiętającego serca, przyoblec w kształty nowe i poczuciem ich żywej istotności walczyć do upadłego ze śmiercią zniszczenia i zapomnienia". Mickiewiczowska Nowogródczyzna, wskrzeszona jego piórem, lśni wszystkimi barwami, pulsuje życiem. Znakomicie skreślone portrety bliskich i znajomych (najpiękniejszy z nich to portret ojca, trudno nie czytać o nim inaczej niż z wielkim wzruszeniem) ożywiają ów ,,błogosławiony skrawek nowogródzkiej ziemi”.