Jan Brunon Bułhak (ur. 6 października 1876 w Ostaszynie pod Nowogródkiem, zm. 4 lutego 1950 w Giżycku) – nestor polskiej fotografii; ojciec Janusza. Filozof i teoretyk fotografii. Założyciel Fotoklubu Wileńskiego (1927), a także współzałożyciel Fotoklubu Polskiego. Był synem Walerego Antoniego Stanisława Bułhaka h. Syrokomla i Józefy Haciskiej h. Roch. Jego syn, urodzony w 1906 Janusz Bułhak, był kompozytorem i również fotografikiem. Studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Około roku 1905 otrzymał od żony pierwszy aparat fotograficzny i zajął się fotografią amatorską. Z namowy zaprzyjaźnionego malarza Ferdynanda Ruszczyca fotografia stała się jego głównym zajęciem. W roku 1912 uczył się fotografii w Dreźnie u Hugona Erfurtha. Po powrocie do Wilna zajął się zawodowo fotografią. Od 1919 wykładał w Zakładzie Fotografii Artystycznej na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Był przedstawicielem piktorializmu. Znany jest z wielu wspaniałych fotogramów. Twórca estetyki bułhakowskiej. W jego fotografiach widoczne są wpływy grafiki i malarstwa. Wykonał fotograficzną dokumentację architektury Wilna, Warszawy, Krakowa, Grodna, Zamościa, Lublina, Kazimierza i innych miejscowości. W jego pracowni powstało 158 albumów poświęconych miastom i regionom II Rzeczypospolitej. "Przedmowa Milo jest staremu żołnierzowi wspominać dawne lata, zeszłe w służbie ojczyzny i przeżywać myślą owoczesne "potrzeby" wojenne, oglądając spłowiały mundur, zardzewiałą szablę lub strzępki sztandaru. W tych szacownych resztkach żyją symbole czynu i miłowania. Zetlałe i niedzisiejsze, pełne czarownej woni przeszłości, przeistaczają one w relikwjarz skrzynię, w której są przechowywane, a gdy ręką otworzy jej wieko, z wnętrza bucha war gorącego życia, wiew szerokich rozłogów i słodkie poczucie dopełnionej powinności. Po trzydziestu latach walki objektywem i piórem mam i ja niejakie prawo uważać siebie za weterana w służbie sztuki. Nieuchronny bieg życia powołuje żołnierza z czynnej służby do rezerwy. Może ta książka będzie ostatnią z dziedziny fotograficznej - wszak tyle już pisałem o estetyce, o walorach, o pięknej plamie, o godności artystycznej naszego zawodu... Dla mnie - to cały świat, wielki, bezgraniczny, ale czy jest on tem samem dla ludzi dzisiejszych? Może nie należy nadużywać ich cierpliowści?... Dziś jednak, dopóki jeszcze nie zluzowany z warty, pozwolą mi czytelnicy, bym ich ponudził ten raz jedyny, przeglądając razem z nimi rynsztunek mojej tyloletniej walki o piękno i układając go kolejno i porządnie w skarbczyku pamiątek."