Romuald Jałbrzykowski (ur. 7 lutego 1876 w Łętowie-Dębie, zm. 19 czerwca 1955 w Białymstoku) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy sejneński w latach 1918–1925, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski w latach 1925–1926, biskup diecezjalny łomżyński w 1926, arcybiskup metropolita wileński w latach 1926–1955.
Urodził się 7 lutego 1876 w Łętowie-Dębie w rodzinie drobnej szlachty herbu Grabie. W latach 1886–1893 kształcił się w Klasycznym Gimnazjum Męskim w Łomży. Od 1893 studiował w seminarium duchownym w Sejnach. Święcenia subdiakonatu i diakonatu przyjął w 1898. W latach 1898–1902 kontynuował studia w Akademii Duchownej w Petersburgu, uzyskując magisterium z teologii. Święcenia prezbiteratu otrzymał 9 marca 1901 w Petersburgu.
Powróciwszy do diecezji sejneńskiej, został ustanowiony wikariuszem parafii Wąsosz. Nie objął jednak tej funkcji, gdyż został mianowany kapelanem biskupa Baranowskiego. W 1902 został wykładowcą seminarium duchownego w Sejnach. Prowadził zajęcia z Pisma Świętego, a także z języków łacińskiego, polskiego i rosyjskiego, homiletyki, teologii moralnej i patrologii. W 1908 objął urząd wicerektora seminarium. Był działaczem społeczno-narodowym, założył stowarzyszenie „Gospodarz”, Związek Katolicki, Koło Macierzy Polskiej. W 1910 został kanonikiem sejneńskiej kapituły katedralnej. Podczas I wojny światowej przebywał w Mohylewie, dokąd przeniesiono seminarium duchowne, a później w Mińsku. Należał do Polskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Wojny. Założył cztery szkoły powszechne i trzy katolickie sklepy spółdzielcze. W 1917 przez Szwecję powrócił do Polski. Objął probostwo w Radziwiłańcach i został wikariuszem generalnym części diecezji sejneńskiej znajdującej się w granicach Polski.
29 lipca 1918 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji sejneńskiej ze stolicą tytularną Cusae. Święcenia biskupie otrzymał 30 listopada 1918 w kościele św. Michała Archanioła i św. Jana Chrzciciela w Łomży. Konsekrował go Aleksander Kakowski, arcybiskup metropolita warszawski, w asyście Antoniego Juliana Nowowiejskiego, biskupa diecezjalnego płockiego, i Stanisława Galla, biskupa pomocniczego warszawskiego. Administrował polskimi terenami diecezji sejneńskiej, rezydując w Łomży, gdzie zorganizował kurię biskupią i seminarium duchowne, wzniósł pałac biskupi, a także założył drukarnię i wydawał czasopismo „Życie i praca”. Przyczynił się do powstania Gimnazjum Męskiego Prywatnego im. Ks. Piotra Skargi i Szkoły Rzemiosł. Wspierał działalność charytatywną, patronując Komitetowi Opieki Społecznej, Towarzystwu Dobroczynności, ponadto założył kuchnię dla najbiedniejszych. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 kierował Komitetem Obrony Łomży. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną przez kilka dni przebywał w areszcie. W latach 1925–1926 pełnił funkcję sekretarza generalnego Episkopatu Polski.
