Absolwent szkoły realnej w Stanisławowie i Wydziału Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie (1908; obecnie Politechnika Lwowska). Wykładowca w tej szkole od roku 1907. W 1909, rok po uzyskaniu dyplomu, obronił doktorat[2][3]. W 1910 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego[4]. Kontynuował naukę na uczelniach zagranicznych – w latach 1910–1912 pogłębiał wiedzę na politechnice w Charlottenburgu koło Berlina, École des Ponts et Chaussees w Paryżu oraz na University of London[2]. Pracował na budowach w Niemczech, Francji, Anglii, Kanadzie, USA[2]. W latach 1915–1917 wykładowca Polskiego Kolegium Uniwersyteckiego w Kijowie[4].

W 1918 uczestniczył w walkach o Lwów, a w latach 1919–1920 brał udział w obronie Warszawy[5].

Od 1921 wykładał budowę mostów na Politechnice Lwowskiej[2][4], a od 1934 budownictwo na Politechnice Warszawskiej[2][4], gdzie w latach 1938–1939 był dziekanem Wydziału Architektury[4].

W 1928 roku opracował dla Ministerstwa Robót Publicznych pierwsze na świecie przepisy spawania konstrukcji stalowych w budownictwie[2][6]. Stały się one wzorem dla podobnych przepisów w innych krajach[2]. Autor lub konsultant wielu konstrukcji w tej technologii, m.in. pierwszego na świecie drogowego mostu na rzece Słudwi w Maurzycach pod Łowiczem (oddany do użytku 12 sierpnia 1929 r.[2], przyjeżdżali wówczas oglądać go inżynierowie m.in. z Francji i Niemiec[7]) i wieżowca „Prudential” w Warszawie (1933)[2]. W 1929 został powołany na członka Stałej Międzynarodowej Komisji Mostów i Konstrukcji Inżynierskich[2]. Był także członkiem Akademii Nauk Technicznych i współzałożycielem Polskiego Związku Inżynierów Budowlanych[8]. Napisał ok. 250 prac naukowych, podręczników i artykułów[2]. Był cenionym inżynierem oraz teoretykiem spawalnictwa o międzynarodowym uznaniu; współpracował m.in. przy budowie wieżowców w USA – np. Woolworth Building w Nowym Jorku (wówczas najwyższego budynku na świecie)