Słowo od tłumacza: Nic tak dobrze nie określa życia ludzkiego — jego trosk, zabiegów, potów, wysiłków — jak to powiedzenie Hioba: „bojowaniem jest żywot człowieczy na ziemi“ (Hiob 7, 1). Tak, życie nasze to ciągłe bojowanie, to walka, którą każdy, chcąc czy nie chcąc, podjąć musi i toczyć od kolebki do grobu. Tylko niejednakowe u wszystkich zrozumienie tej walki, niejednakowe pojęcie jej celów, a stąd i wybór środków rozmaity, często fałszywy, sprzeczny z istotnem przeznaczeniem człowieka. Co prawda — zawsze tak było. Ale w naszym wieku w szczególności rozpanoszyła się błędna teoria „walki o byt“, według której celem pragnień i czynów naszych powinno być zdobycie sobie jak najwygodniejszych warunków materialnych, pozwalających używać świata i jego rozkoszy ile się da. Nie dziw, że teoria ta podobała się masom i że rycerzy nie brakło. Poczęto się prześcigać w gonitwie za owym „bytem“, którego granice każdy po swojemu zakreślał, — a w środkach nie przebierano, byleby cel osiągnąć. Oczywista, że silna pięść najważniejszą musiała tu grać rolę, a za nią podstęp, obłuda, fałsz, przeniewierstwo — słowem, wszystka broń najpodlejszego gatunku. Jednak, dzięki Bogu, przychodzi już upamiętanie. Smutne, grożące jeszcze gorszymi następstwami skutki tej „walki“ zaczynają coraz więcej zwracać uwagę wybitniejszych umysłów. I za granicą i u nas od paru już lat trąbią na odwrót. Nawet ci, co niegdyś szli w pierwszych szeregach, słowem i piórem głosząc hasła, głaszczące najniższe, zwierzęce instynkty człowieka, dziś, przerażeni własną swą robotą, cofają się z pola i — co im za zasługę poczytać należy— radziby innych zawrócić. Mnożą się artykuły, broszury i książki, w których, jak na dłoni, dowodzą, że celem rozumnej istoty nie jest i nie może być wygodny, beztroski, byt materialny, i nurzanie się w błocie zmysłowych rozkoszy, lecz, że dla jej wzniosłego ducha trzeba innych, szlachetniejszych ideałów; że ideału takiego żadną miarą nie stanowi egoizm, lecz altruizm, czyli, mówiąc językiem chrześcijańskim, miłość bliźniego, poświęcanie się dla drugich, dla społeczeństwa, dla ludzkości; i że droga do tego prowadzi nie przez uleganie żądzom zmysłowym, a przez ich ujarzmianie, przez trud i pracę nad uszlachetnieniem ducha, przez wyrobienie w sobie charakteru, wykształcenie woli, czyli przez ciągłe udoskonalanie się moralne. ! Uwagi: Oprawa mocno wytarta, zarysowana i wyrwana na brzegu, Strony mocno pożółkłe. Blok zachowany w całości, druk czytelny. Niektóre strony popisane ołówkiem.