Antonio Francesco Davide Ambrogio Rosmini Serbati (ur. w Rovereto, 24 marca 1797, zm. 1 lipca 1855 w Stresa) – myśliciel i filozof włoski. Błogosławiony Kościoła katolickiego.

Urodził się w rodzinie szlacheckiej. Był drugim synem Pier Modesto i Giovanny hrabiny Formenti di Biacesa del Garda. W latach 1804-1814 uczęszczał najpierw do szkoły powszechnej, a następnie do gimnazjum w rodzinnym mieście. W latach 1814-1816 również w Rovereto prywatnie studiował filozofię, matematykę i fizykę pod okiem ks. Piero Orsi. W 1816 r. rozpoczął studia na uniwersytecie w Padwie, studiował prawo i teologię. Przed końcem studiów, w 1821 r. przyjął święcenia kapłańskie w mieście Chioggia. Studia ukończył w 1822 r. Oprócz teologii, miał głębokie zamiłowanie do studiów filozoficznych, do których zachęcał go także papież Pius VII. W 1826 r. przeniósł się do Mediolanu, gdzie zaprzyjaźnił się blisko z Alessandro Manzonim, który powiedział o nim: "to jedna z sześciu lub siedmiu inteligencji, które są wielkim zaszczytem dla ludzkości". Jego pisma wzbudzały podziw takich myślicieli jak Niccolò Tommaseo i Vincenzo Gioberti, którzy stali się jego przyjaciółmi.