Sposoby oznaczania minerałów na podstawie cech zewnętrznych przeszły z kopalń do pracowni naukowych Akademii Górniczej we Freibergu Saskim, gdzie w połowie XIX wieku doczekały się pierwszych naukowych opracowań (v. K o b e 11, A. Weisbach, C. F. Plattner i in.), w ostatnim zaś stuleciu zostały pogłębione dzięki pracy mineralogów radzieckich (N. M. F e d o r o w s k i, W. G. M u z a f a r o w, P. M. I s a-k o w, W. A. Nazarienko, N. S. Połuekto w), niemieckich (A. S c h ii 1 1 e r), francuskich (L. D u p a r c, A. Mon-n i e r) i anglosaskich (J. D., D a n a, C. S. H u r 1 b u t, H. B. G r a-ves, O r sin o C. Smith). Poszczególni autorzy rozmaicie traktują te metody: jedni starają się zachować ich przystosowanie do prymitywnych warunków pracy poszukiwawczej (A. Weisbach, ~C. S. Hurlbut), inni rozwijają sposoby chemiczne (v. Ko-bell, N. M. Fedorowski, H. B. Graves, P. M. Isakow, W. A. Nazarienko, N. S. Połuektow), niektórzy zaś (O. C. Smith) podjęli usiłowania w kierunku wprowadzenia chemii jakościowej oraz niektórych nowoczesnych metod fizycznych (światło ultrafioletowe). W zasadzie jednak wszyscy dążą do najdokładniejszego wykorzystania megaskopowych własności minerałów (barwa, połysk i in.) oraz prostych reakcji chemicznych. Oznaczanie minerałów na podstawie własności fizycznych i prostych reakcji chemicznych zostało na teren polski przeszczepione w r. 1909 przez Z. R c? z e n a i St. K a m e c k i e g o, którzy pracowali pod kierunkiem Józefa Morozewicza. Dziełko tych autorów osiągając duży sukces dydaktyczny doczekało się dwóch wydań; na nim kształcili się niemal wszyscy ci mineralodzy, petrografowie i geolodzy, a także część górników, chemików, którzy studiowali w krajowych uczelniach.