Alvar Aalto (1898–1976) zrobił wyjątkowy znak modernistyczny. Pod wpływem zarówno krajobrazu, jak i politycznej niezależności swojej rodzinnej Finlandii, projektował ciepłe, kręte, współczujące budynki, całkowicie oddzielone od zgrabnych, mechanistycznych, geometrycznych projektów, które charakteryzowały wiele współczesnych praktyk europejskich. Niezależnie od tego, czy jest to kościół, willa, sauna czy biblioteka publiczna, organiczne struktury Aalto miały tendencję do zastępowania tynku i stali cegłą i drewnem, często zawierającymi falujące, przypominające fale formy, które pojawiałyby się również na jego krześle, szkle i lampie wzory. Przywiązany do szczegółów Aalto podkreślał ludzkość i społeczną rolę architektury, stwierdzając: „Nowoczesna architektura nie oznacza korzystania z niedojrzałych nowych materiałów; najważniejsze jest praca z materiałami w kierunku bardziej ludzkiej linii. ”Wiele jego budynków użyteczności publicznej, takich jak ratusz Säynätsalo, sala wykładowa na Politechnice Otaniemi, Narodowy Instytut Emerytur w Helsinkach i Dom Kultury w Helsinkach, można uznać za psychologiczne i fizyczne punkty orientacyjne w odbudowie Finlandii po zniszczeniach wojennych. Ta książka łączy najważniejsze prace Aalto, aby przedstawić architekta uznanego za mistrza przyjaznego dla środowiska, progresywnego projektowania, z głęboko zakorzenionym poczuciem domu.