W warstwie fabularnej na plan pierwszy wysuwa się wątek pomyślnie przeprowadzonego eksperymentu stworzenia istoty, będącej ucieleśnieniem zła, a także konsekwencje tego doświadczenia. Stanisław Przybyszewski w eseju Na marginesie tworu Ewersa (opublikowanym przez Literacki Instytut Wydawniczy w 1917 r.) podkreśla znaczenie idei autora Alraune w kontekście literackiego i kulturowego dążenia do odkrycia prawdziwej natury człowieka. Według polskiego pisarza, spośród wielu twórców, jedynie Ewers osiąga zamierzony cel i przedstawia na kartach swojej powieści istotę, która nie poddaje się ograniczeniom i zasadom, narzuconym przez społeczne normy, odrzuca „obłudę świętoszkowstwa”, stawia się ponad prawem moralnym, kieruje się „nadwolą” i postrzega rzeczywistość „nadmózgiem”. Przybyszewski wyznaje:

[…] mam głęboki szacunek dla twórcy, który odważył się zstąpić w czeluście duszy ludzkiej, obtłuc fikcyjnego bałwana, w którym mi literaci każą widzieć „człowieka” z grubej warstwy bibuły i  „papier maché” i pokazać go, jak istotnie wygląda, choćby tylko nawet w odległym przybliżeniu – choćby nawet w karykaturalnej grotesce” (Przybyszewski 1917: 22).