Po raz kolejny jestem na synodzie i po raz kolejny jestem zafascynowany tym oddechem Kościoła powszechnego. Kościół jest bowiem wielką Bożą rodziną i widać, że odnajduje się w tej problematyce, poruszanej przez biskupów ze wszystkich kontynentów, z tymi samymi niepokojami, z podobnymi troskami i nadziejami. Świadczy to - w moim przekonaniu - o tym, że nie jest to czas stracony, że wszyscy potrzebujemy takiego spotkania, takiego oddechu katolickością, odpowiedzialnością, nadzieją na lepsze reagowanie wobec pojawiających się problemów, na lepsze posługiwanie ludowi Bożemu. Cieszę się też, że biskupi znają Kościół, teologię, są zakorzenieni w kulturze, dostrzegając pustki zagrażające współczesnemu światu, widzą trudności, a jeśli rozpoznają je właściwie, jeśli weryfikują się one w różnych miejscach, budząc podobną wrażliwość i niepokój, to znaczy, że jesteśmy na właściwej drodze rozeznawania.