Jako metodę poznania, w opozycji do G.W.F. Hegla i K. Marksa, zaproponował "Dialektykę negatywną" , która dzięki odrzuceniu syntezy, a wraz z nią dominacji ogólnego nad szczególnym, pozwalała eksponować różnice i poszukiwać tego, co w poznawanym specyficzne i niepowtarzalne. Historię - stanowiącą jego zdaniem tylko moment przyrody, przełamujący ją, lecz zawarty w niej immanentnie - postrzegał jako dzieje narastającego konfliktu między zasadą panowania a dopuszczalnym stopniem wolności. Stwierdzał, że wraz ze zwiększającymi się możliwościami sił wytwórczych, więc także z opanowywaniem przyrody, rośnie przemoc ludzi nad ludźmi i człowieka nad własną naturą - jednostka poddawana jest przymusowi ogółu i redukowana do cech dających się administracyjnie zinwentaryzować. Bronił indywidualizmu myślenia, starając się również wskazać, jak pogodzić współczesną cywilizację z naturą.