Książka ta ma na celu wprowadzić przeciętnych czytelników i studentów w historię filozofii chrześcijańskiej na przestrzeni od Justyna Męczennika w II wieku po Chrystusie do Mikołaja Kuzańczyka, którego dzieło wsparło się o linię graniczną nowego okresu historycznego. Étienne Henry Gilson (ur. 13 czerwca 1884 w Paryżu, zm. 19 września 1978 w Auxerre) – francuski filozof i historyk filozofii, jeden ze współtwórców neotomizmu. Uczył się najpierw w niższym seminarium duchownym w Notre-Dame-des-Champs, następnie w Liceum Henryka IV (lycée Henri-IV) w Paryżu. Z seminarium wyniósł gruntowną znajomość greki i łaciny oraz szeroką orientację w literaturze europejskiej, znał zarówno klasyków łacińskich (Owidiusza, Wergiliusza, Plauta), jak i Dantego i literaturę nowożytną, poczynając od Szekspira, na Goethem i Tołstoju kończąc. Podczas studiów na Sorbonie słuchał między innymi wykładów Lévy-Bruhla i Durkheima, a w Collège de France Henri Bergsona. Po studiach uczył filozofii w liceach, a w roku 1913 obronił rozprawę doktorską La doctrine cartesienne de la liberté et la théologie (Wolność u Kartezjusza i teologia), którą pisał pod kierunkiem Lévy-Bruhla. Wtedy właśnie, szukając źródeł pewnych problemów rozważanych przez Kartezjusza, zainteresował się myślą scholastyczną, a zwłaszcza filozofią św. Tomasza z Akwinu. W latach 1913–1914 był profesorem filozofii na Uniwersytecie w Lille, dokąd wrócił na krótko po zakończeniu I wojny światowej. W roku 1919 został profesorem Uniwersytetu w Strasburgu, który był silnym ośrodkiem historii średniowiecznej. Tam powziął myśl nowego naświetlenia myśli św. Tomasza i odrodzenia zainteresowania nią dzięki ukazaniu średniowiecznych korzeni filozofii nowożytnej. Idee swe opublikował w wydanej w tym samym roku książce Le thomisme. Introduction au système de saint Thomas d'Aquin (Tomizm. Wprowadzenie do filozofii św. Tomasza z Akwinu), która z jednej strony przyniosła mu sławę, a z drugiej ściągnęła na niego nagonkę ze strony środowisk lewicowych i pewnych środowisk w łonie Kościoła francuskiego. W roku 1921 przeniósł się na Sorbonę, gdzie wykładał do roku 1932, po czym objął katedrę filozofii średniowiecznej w Collège de France. W roku 1927 odbył podróż do Stanów Zjednoczonych, gdzie na Uniwersytecie w Harvardzie wygłosił cykl wykładów o filozofii średniowiecznej. Dwa lata później współzakładał Pontifical Intitute of Medieval Studies w Toronto. Podczas II wojny światowej Gilson przebywał we Francji, a po jej zakończeniu stanowczo przeciwstawiał się organizowanej przez komunistów nagonce na ludzi związanych z rządami Vichy. Uczestniczył w konferencji w sprawie Karty ONZ w San Francisco i konferencji założycielskiej UNESCO w Londynie. W roku 1946 został wybrany w poczet członków Akademii Francuskiej. W uznaniu zasług dla odrodzenia zainteresowania filozofią kościelną Gilson otrzymał w 90. rocznicę urodzin list gratulacyjny od papieża Pawła VI. Był głęboko przywiązany do tradycji katolickiej i brał czynny udział w życiu Kościoła. Odchodząc, pozostawił po sobie ponad 800 prac naukowych i 60 książek. ! Uwagi: Lekko zakurzone brzegi stron, strony pożółkłe. Oprawa delikatnie zarysowana.