Tom I: 1971-1981 (790 s., 2011 r.). Tom II: 1982-1992 (1028 s., 2012 r.). Tom III: 1993-2000 (1064 s., 2012 r.). Wznowienie unikatowego na skalę światową dzieła życia Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. "Rozmawia się w dzienniku z sobą samym, ze światem, z innymi, z Bogiem (od różnic w nacisku zależą rozmaite dzienniki). I tworzy się często rozmówców, jak tworzy się w rozmowach z nimi samego siebie" – napisał pod datą 14 listopada 1985 roku Gustaw Herling-Grudziński. Jego Dziennik pisany nocą to dzieło ponadczasowe i unikatowe; kronika epoki, pełna odniesień i komentarzy do literatury oraz sztuki, wywodów historycznych i komentarzy politycznych. Autor jawi się w niej jako mędrzec, moralista, artysta, a niekiedy surowy sędzia. Lektura obowiązkowa nie tylko dla miłośników pisarstwa Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. "Czy urwę pisanie dziennika i zrośniętych z nim opowiadań w końcu roku 1996? Jeśli los nie wytrąci mi pióra z ręki, to oczywiście mój dziennik, typowa "work in progress", będzie miał ciąg dalszy. Ale impreza taka jak Pisma zebrane musi się w pewnej chwili skończyć, aby zachować dostatecznie wyraźnie swój kształt kompozycyjny" - pisał w styczniu 1997 roku autor Innego świata. Nie miał być to jednak koniec dzieła pisarza. W 2000 roku drukiem ukazał się jeszcze jeden tom Dziennika pisanego nocą z lat 1997-1999, a dwa lata później książka "Biała noc miłości", zbierająca zapiski z pierwszych miesięcy 2000 roku, wraz ze streszczeniem odnalezionego nieco później opowiadania Wędrowiec cmentarny. Wszystkie one złożyły się na trzeci i ostatni tom tego wydania. Gustaw Herling-Grudziński – pisarz, eseista, krytyk literacki, a także dziennikarz, żołnierz i działacz. Urodził się w spolonizowanej żydowskiej rodzinie. Podczas wojny był więźniem łagrów. Wstrząsającym wspomnieniem tamtych dni jest książka Inny świat. Jako żołnierz walczył u boku gen. Andersa m.in. pod Monte Cassino, za co otrzymał order Virtuti Militari. Większość swojego życia spędził na emigracji – w Anglii i we Włoszech. W 1998 roku uhonorowano go Orderem Orła Białego, a tuż przed śmiercią (w 2000 roku) odebrał w Krakowie doktorat honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. ! Uwagi: Oprawy delikatnie zarysowane. Brzegi stron zakurzone.