Legenda o trębaczu z ratuszowej wieży i królu kruków jest jedną z najbardziej znanych poznańskich podań i znajduje się niemal w każdym ich zbiorze. Najstarsza jej wersja, do jakiej udało mi się dotrzeć, to sztuka Zofii Zielewiczówny Trębacz na ratuszu. Ballada z XVII. wieku w trzech aktach, którą wydano w 1914 roku. Bardzo możliwe, że opowieść ta powstała niewiele wcześniej, a wiązała się z pobudzeniem zainteresowania Ratuszem, które związane było z jego wielkim remontem przeprowadzonym przez władze pruskie w latach 1910-1913. Przebudowano wówczas budynek, jego renesansowe polichromie zastąpiono ciemnym, charakterystycznym dla północnych Niemiec, boniowaniem. Możliwe, że właśnie wówczas, w legendach polscy mieszkańcy Poznania starali się zachować pamięć o polskim charakterze miasta i jego najważniejszego budynku. Legendę o królu kruków i trębaczu z ratuszowej wieży najpiękniej – moim zdaniem – zapisał Czesław Kędzierski. Nie jestem zresztą odosobniony w tej opinii, bo jego narrację wprost przytoczyli w swych zbiorach podań wielkopolskich zarówno Stanisław Świrko, jak i Krzysztof Kwaśniewski, a autorzy innych wersji tej legendy, wyraźnie korzystali z tekstu przygotowanej przez popularnego Wuja Czesia w charakterystycznym kapeluszu z szerokim rondem, który w przedwojennym poznańskim radio prowadził audycje dla dzieci, w których przybliżał im poznańskie opowieści. Poznajmy jedną z nich. ! Uwagi: Oprawa lekko zarysowana i przetarta. Brzegi stron nieco zakurzone. Strony lekko pożółkłe. Druk zachowany w stanie dobrym.