Atwood w każdej ze swych powieści potrafiła stworzyć ciekawe sylwetki kobiet, nie inaczej jest w "Ślepym zabójcy". Jest to historia rodzinna rozgrywająca się w latach międzywojennych, z tajemnicą ukrytą gdzieś głęboko pomiędzy wspomnieniami a cytowanymi fragmentami powieści, której autorką jest młodsza siostra narratorki - Laura. Główna bohaterka, Iris jest już wiekową staruszką, żyjącą zupełnie samotnie w starym domu. Rozsnuwa przed czytelnikiem całe swoje życie - wspomina przedwcześnie zmarłą matkę, ojca - właściciela fabryki guzików, pełną ciepła, humoru i prostej, życiowej mądrości opiekunkę Reenie, która "(...) zawsze była na miejscu. (...) Powiedz, gdzie boli mówiła. Przestań wyć. Uspokój się i pokaż gdzie. (...) Ale niektórzy ludzie nie potrafią się uspokoić. Nie potrafią przestać wyć"*. Najwięcej uwagi w swej retrospekcji poświęca jednak młodszej siostrze Laurze, która zginęła zjeżdżając samochodem z mostu prosto w przepaść. Przez życie obydwu dziewczynek przeszło sporo prywatnych nauczycieli, na których ojciec chciał oprzeć całe wychowanie po śmierci ich matki. Jednak jedyne oparcie tak naprawdę miały w Reenie. "W opisach Reenie dziewczyna czy kobieta zawsze była bezwładna, albo spętana mnóstwem sznurów i uchwytami, jak na placu zabaw. (...) Była skamieniała z szoku, wściekłości czy wstydu. Nie mogła uciec". Czyż te słowa nie znalazły w pewnym sensie odzwierciedlenia w późniejszym życiu sióstr? Ojciec, który w latach 30. stracił, za sprawą narastających strajków i komunistycznych nastrojów, świetnie prosperującą do tej pory fabrykę, stanął na skraju bankructwa; aby zapewnić sobie i córkom lepszy byt, zaaranżował małżeństwo Iris z wpływowym, majętnym przemysłowcem. Jednak pod gładkimi, nienagannymi manierami małżonka i jego białą koszulą z wykrochmalonym kołnierzykiem krył się obrzydliwy manipulator, pragnący mieć kontrolę nad ludźmi nie tylko w pracy, ale także w domu. ! Uwagi: Brzegi stron zakurzone, trochę wytarta oprawa.