Dzieło to poświęcone jest drogom rozwoju myśli architektonicznej i urbanistycznej od okresu Odrodzenia do najświeższych czasów oraz ówcześnie panującym tendencjom w tej dziedzinie. Autor ma na te zagadnienia spojrzenie własne i poglądy w wielu punktach skrajnie różniące się od konwencjonalncych, ale oparte na gruntownej analizie warunków bytowych i prądów społecznych oraz tendencjach rozwojowych sztuki. Od momentu I wydania książki Sigfrieda Giediona Przestrzeń, czas i architektura do momentu jej ukazania się w języku polskim, minęło 29 lat i. W rozwoju współczesnej architektury taki okres — to już epoka. Nasuwa się więc pytanie natury zasadniczej: w jakim stopniu książka ta jest nadal aktualna? Czy, mimo licznych zmian i uzupełnień, które autor wprowadzał do każdego niemal z kilkunastu wydań, zawarte w niej treści, przedstawione poglądy, nie zdeprecjonowały się z upływem czasu i zaohowały nadal swoją aktualność? W okreśie, który minął od powstania książki, nasze pojmowanie architektury — jako sztuki i jako techniki zarazem — uległo szeregu istotnym przemianom. Uformowane przedwojenną działalnością „Bauhausu", czy teorią i praktyką aktywności F. L. Wrighta i Le Corbusiera, poglądy zmieniały się — przefiltrowane w zetknięciu z rzeczywistością, z problemami o skali i natężeniu nie przewidywanym nawet przez wielkich twórców architektury współczesnej lat dwudziestych i trzydziestych. O prekursorskim znaczeniu książki Giediona decyduje także szereg innych, zawartych w niej wartościach. Najistotniejszą z nich jest na pewno „czasoprzestrzenna koncepcja" rozwoju architektury. Taka koncepcja historii — zrywając ze statycznym ujęciem, właściwym dla XIX wieku — czyni z historii architektury element dynamiczny, w którym tkwią pierwiastki rozwojowe, dające możliwość twórczej interpretacji, będącej przeciwieństwem właściwej dla „architektury oficjalnej" XI X w. postawy eklektycznej. Potrzeba nowego stosunku do historii — ta giedionowska history part of life — dzwierciedla się w omawianej książce w krytycznej analizie losów historii przemysłu, zwłaszcza — tak węzłowego dla rozwoju przemysłu okresu, jakim jest wiek XIX. Badacz poszukujący dzisiaj danych do dziejów np. przemysłu stalowego nie znajdzie nigdzie większej części katalogów wyrobów stalowych z lat trzydziestych, pięćdziesiątych i siedemdziesiątych. Nie ma już np. dokumentacji fotograficznej ilustrującej wnętrza hoteli i domów Chicago z lat dziewięćdziesiątych minionego stulecia — a były one przecież zapowiedzią architektury dnia dzisiejszego. Giedion — przytaczając w rozdziale poświęconym historii współczesnej (s. 32 i dalsze) te i inne fakty, podkreśla przy tym potrzebę, będącą według niego potrzebą wieku: „szerszego przeglądu zasięgu ludzkiej działalności", oparcia życia współczesnego — na szerokim podłożu historycznym. Drugą taką wartością jest integracyjne podejście Giediona do dziejów rozwoju cywilizacji materialnej. 3. Osobne miejsce w wielkim dziele Giediona zajmują dzieje rozwoju techniki; ściślej — tych jej gałęzi, które miały z rozwojem architektury (w najszerszym pojmowaniu tego słowa) związek pośredni i bezpośredni. ! Uwagi: Zabrudzona i zarysowana obwoluta, potargana na krawędziach. Brzegi stron zakurzone. Strony lekko pożółkłe.