W 2011 r. ukazała się praca "Kultura studencka. Zjawisko - twórcy - instytucje" (red. Edward Chudziński). Publikacja podsumowuje dorobek polskich studentów od październikowej odwilży do okrągłego stołu i zawiera cenne informacje na temat ich osiągnięć w dziedzinie teatru, kabaretu, muzyki, sztuk plastycznych, a także na temat klubów i festiwali studenckich, mecenasa studenckiej twórczości, czasem bardziej studenckiego, innym razem bardziej socjalistycznego (Zrzeszenie Studentów Polskich / Socjalistyczne Zrzeszenie Studentów Polskich), wreszcie na temat obszarów wolności i zniewolenia kultury studenckiej doby PRL-u. Ważne miejsce na mapie polskiej kultury studenckiej zajmował również akademicki Poznań, wart wspomnienia już choćby po to, by uświadomić sobie tradycję, jaka stoi za aktywnością kulturalną młodych w naszym mieście. Tradycję, która zwłaszcza dziś może się okazać cenną inspiracją dla studenckich aktorów i performerów, poetów i blogerów, muzyków i kabareciarzy, bo choć zmieniły się okoliczności (społeczne, polityczne, ekonomiczne) oraz formy aktywności kulturalnej, to przecież nadal chodzi w nich o to samo: o poważną zabawę i zabawną powagę, o samopoznanie i twórczość, o pierwsze samodzielne wybory dzielone z innymi jako wspólne pokoleniowe doświadczenie. Wybierając studia w Poznaniu, wpisujemy się w pewien kontekst. Tak było z pokoleniem moich poprzedników, moim, tak jest z każdym następnym pokoleniem. Tyle, że dziś coraz częściej tradycję kultury studenckiej trzeba przypominać. W tym sensie rok 1989 i lata po nim następujące były momentem symbolicznym zerwania ciągłości doświadczenia kultury studenckiej jako tego, co dookreślało onegdaj charakter życia akademickiego Poznania. ! Uwagi: Brzegi stron lekko zakurzone, oprawa delikatnie zarysowana i zabrudzona.