Do wsi przybywa Zmar, by, jak sam mówi, "psychiatrzyć". Cóż innego mógłby robić psychiatra? Jest pustym, nowo narodzonym, dorosłym już mężczyzną, co potwierdza jego dowód osobisty. Rudy brodacz przybywa, aby się napełnić. Na początku swej drogi uczestniczy w porodzie Klementyny, która wydaje na świat trzech synów. Są nimi dwaj bliźniacy - Noël i Joël oraz ten trzeci, tajemniczy i wyraźnie różniący się od braci - Citroën. Służąca Białodupska pępowiny noworodków zawiązuje w kokardki. A mąż Klementyny? Mąż jest, oczywiście, ale za ścianą. Klementyna nie chce go widzieć. Surrealizm? Jeśli tak, to w dużej mierze brutalny. Momentami ociekający krwią, obrzydliwy. Przykładem niech będzie scena, w której ogier na oczach Zmara zostaje ukrzyżowany przez wieśniaków. Za co? Wiadomo, ogier jak to ogier... Macierzyństwo? Wielka hiperbola na nadopiekuńczość matek. Przewrażliwienie Klementyny, a raczej jej dzieci, równie często mieści się w ramach realności, jak i poza nie wykracza. Autor prezentuje nam świat wyimaginowany, który w swej istocie jest na wskroś prawdziwy, począwszy od kośćca, a skończywszy na nieskończoności. W świecie tym panują pewne zasady, które wyhaftowane są na kanwie „porządku” istniejącego w realiach naszego bytowania, ale obserwowane przez szkło okrutnie powiększające, a często zniekształcające, co może skutkować odkryciem gorzkiej prawdy w prowizorycznym absurdzie. Wszystkie wydarzenia czy postaci stają się metaforami, symbolami, a w szczególnej mierze hiperbolami nas, naszego ziemskiego padołu, wad, przywar, cech. Vian znajduje słaby bądź niezrozumiały punkt i uderza weń z całą swoją siłą. Niech nie zwiedzie czytelnika niewidzialny uśmiech, z jakim autor, wydawałoby się, pisał „Wyrywacza serc”. Zaskoczenie, brutalizm, niesmak to cechy przez nas nielubiane, którym często towarzyszy ujawnienie prawdy o człowieku i bezapelacyjnie należy mieć to na uwadze, sięgając po tę lekturę. ! Uwagi: Oprawa delikatnie wytarta. Brzegi stron zakurzone lekko pożółkłe.