Józef Marian Bańka (ur. 27 lutego 1934 w Nieszkowie) – polski filozof, nauczyciel akademicki, profesor zwyczajny, doktor habilitowany. W 1962 ukończył studia na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1965 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a w 1969 habilitował. W 1985 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk filozoficznych. Od 1962 do 1985 wykładał na UAM, a następnie m.in. na Politechnice Śląskiej, Uniwersytecie Śląskim, gdzie był dziekanem Wydziału Nauk Społecznych oraz dyrektora Instytut Filozofii, w Wyższa Szkoła Pedagogiczna Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Warszawie oraz w Państwowej Wyższej Szkoły Techniczno-Ekonomicznej im. ks. Bronisława Markiewicza w Jarosławiu. Jego zainteresowania koncentrują się głównie wokół metafizyki, historii filozofii i antropologii filozoficznej, filozofii techniki i etyki. Od rozważań nad historią wczesnego pozytywizmu w Polsce przeszedł do zagadnień związanych z oddziaływaniem współczesnej techniki na osobowość ludzką. Zagadnienia te traktował jako postulaty tzw. eutyfroniki (od gr. euthyphron - prosty), której zasady rozwijał w kolejnych swoich książkach. Wydaje się jednak, że kluczem do zrozumienia jego filozofii i życiorysu jest właśnie idea prostomyślności. Bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Samoobrony - Leppera w wyborach parlamentarnych w 1993 w województwie katowickim (otrzymał 735 głosów) Filozofia – tłumaczone jako „umiłowanie mądrości”– systematyczne i krytyczne rozważania na temat podstawowych problemów i idei, dążące do poznania ich istoty, a także do całościowego zrozumienia świata. ! Uwagi: Oprawa lekko zarysowana. Brzegi stron minimalnie zakurzone. Książka zawiera pieczątki.