Niebo przez lornetkę jest poradnikiem dla tych wszystkich, którzy nie mają dostępu do teleskopu,a chcą obserwować niebo nie tylko gołym okiem. Już niewielka lornetka pozwala dostrzec na niebie znacznie więcej, niż jest to możliwe nieuzbrojonym okiem: wyraźniejsze stają się różnorodne twory na Księżycu, pojedyncza gwiazda rozpada się w polu widzenia na dwie lub więcej różnorodnych gwiazd, Droga Mleczna ujawnia swoją strukturę... Poradnik ten zawiera mapy nieba wraz ze szczegółowym ich opisem, co umożliwia odnalezienie na niebie poszukiwanego obiektu. Nasza rodzima Droga Mleczna jest jedną z setek miliardów galaktyk, które widać w obserwowanym Wszechświecie. Nie przemierza jednak kosmicznej pustki zupełnie samotnie lecz w towarzystwie ponad 50 innych, głównie małych i słabych galaktyk. Wszystkie razem tworzą jedną rodzinę, którą astronomowie nazywają Grupą Lokalną. Większość ludzi nie ma specjalnych problemów aby wymienić kilka galaktyk należących do Grupy Lokalnej. Oprócz naszej Drogi Mlecznej nie sposób nie wspomnieć o Obłokach Magellana. Kto choć raz spoglądał w ciemne niebo półkuli południowej, nie mógł ich nie zauważyć. Obłoki te wcale nie są jednak największymi przedstawicielami Grupy Lokalnej. Widać je na naszym niebie tak ładnie tylko dlatego, że są one satelitami znacznie potężniejszej od nich Drogi Mlecznej i znajdują się stosunkowo blisko nas (Duży Obłok Magellana leży w odległości 150 tysięcy lat świetlnych). Drugim pod względem masy obiektem w Grupie Lokalnej jest Wielka Mgławica w Andromedzie (M31), oddalona od nas o 2.5 miliona lat świetnych – bliska siostra (można powiedzieć, że prawie bliźniaczka) naszej Galaktyki. Trzecią pod względem wielkości i masy jest bohaterka niniejszego artykułu, czyli M33 z konstelacji Trójkąta. Powszechnie uznaje się, że najdalszym obiektem dostrzegalnym gołym okiem jest Wielka Mgławica w Andromedzie. Można powiedzieć, że jest to prawda, ale tylko dla osób o słabszym wzroku. Osoby obdarzone przez naturę bardzo dobrym wzrokiem, które wyjdą na obserwacje w ciemną, bezksiężycową noc, z dala od świateł miejskich i odpowiednio zaadoptują wzrok do ciemności, są w stanie sięgnąć jeszcze głębiej. Obserwowana jasność Galaktyki Trójkąta wynosi 5.7 magnitudo, a jej rozmiar na niebie to 70.8 na 41.7 minuty łuku (dla porównania tarcza Księżyca ma średnicę tylko 30 minut). Te własności powodują, że we wspomnianych wcześniej warunkach, M33 jesteśmy w stanie dojrzeć bez użycia żadnych dodatkowych instrumentów optycznych i przez to sięgnąć aż 3 miliony lat świetlnych wgłąb Kosmosu! M33 to galaktyka spiralna o średnicy około 60 tysięcy lat świetlnych i masie 50 miliardów Słońc. Ilość gwiazd w M33 jest szacowana na 40 miliardów. Formalnie jest ona klasyfikowana jako obiekt spiralny bez poprzeczki, ale najnowsze obserwacje wskazują, że w jej wnętrzu można się dopatrzeć słabego zalążka poprzeczki o rozmiarze niespełna 3 tysięcy lat świetlnych. W centrum M33 nie ma masywnej czarnej dziury, jak to ma miejsce w środku M31 czy Drogi Mlecznej. Masa zwartego obiektu w jądrze Galaktyki w Trójkącie nie przekracza 3000 mas Słońca. Warto jednak nadmienić, że okolice centrum M33 są najjaśniejszym źródłem promieniowania rentgenowskiego w całej Grupie Lokalnej. Choć, jak już wspomnieliśmy, M33 da się dojrzeć gołym okiem, nie ma o niej żadnych wzmianek w kronikach czy pracach naukowych opublikowanych w erze przed wynalezieniem teleskopu. Pierwsze zapiski o jej obserwacjach pochodzą z roku 1654 i ich autorem jest włoski astronom Giovanni Battista Hodierna. Galaktyka Trójkąta została niezależnie odkryta przez Charlesa Messiera w nocy z 25 na 26 sierpnia 1764 roku i została włączona pod numerem 33 do jego katalogu obiektów mgławicowych opublikowanego w roku 1771. ! Uwagi: Brzegi stron lekko zakurzone. Oprawa delikatnie zarysowana oraz wytarta na krawędziach.